Feestdagen in Patagonië

Gelukkig nieuwjaar allemaal!!
De tijd ging de afgelopen twee weken nog sneller dan normaal.
Wat een te gekke ervaring om hier kerst en oud en nieuw te vieren. Natuurlijk ook wel een beetje gek zo zonder de fam, maar ik had gelukkig genoeg lieve mensen om me heen.

De week van kerst verbleef ik in Neuquén, bij Abi die ik in Uruguay had ontmoet. Mijn eerst weekend bij hen had ik al beschreven in mijn laatste verslag. De rest van de week was vooral erg gezellig en chil. Maar gezien de hoeveelheid bezichtigingen in Neuquén (alleen de rivier), niet bijster interessant. Op maandag hebben we vrij weinig gedaan overdag. Ik begon met een hardloopsessie en daarna een Skype sessie, want abi was sochtends aan het werk. Daarna gingen we lekker lunchen en relaxen. Avonds hadden we een verjaardag van een vriend van abi van de tango groep. Dit begon rond tien uur en was met eten. Iedereen zat lekker rond een kampvuur te drinken en rond twaalf uur ging de chorizo eindelijk op de bbq haha. Choripan is een vorm van asado waar ze brood en chorizo worst op de bbq leggen en mega veel lekkere sausjes maken en groente om het broodje mee te beleggen. Pan betekend brood in het Spaans dus vandaar de choripan. :)
Super gezellig en goed om mijn Spaans te oefenen. Er waren gelukkig ook wat Engels sprekende vrienden, maar ik heb toch vooral met agostina gepraat over wat er beide in Bariloche gingen doen de week erna. En naar Engels was minder dan mijn Spaans.
Ze nodigde me uit om met haar vriendinnen mee te gaan naar een driedaagse huttentocht daar, en en oud en nieuw in een refugio te vieren. Ik was natuurlijk leip enthousiast en we spraken gelijk voor de volgende dag af om samen te eten en de plannen door te nemen.

Dinsdag begon weer met een sport en Skype sessie, en daarna gingen abi en ik op haar lieve neefje beni passen. Ik was gelijk verliefd op dit prachtige 18 maand oude kindje, en aangezien ik nieuw en interessant was wou hij de hele dag met mij spelen. Hij kon nog niet zoveel praten wat het hele taalprobleem enorm relativeerde :p. Toen zijn ouders thuiskwamen bleven we nog even voor tedede. Dit is mate maar ipv met heet water drinken ze het met sap, voor als het heel warm is. Ik vind dit een stuk lekkerder dan de originele maté.
Savonds was onze eet afspraak met agostina, en haar zus aye. Haar zus sprak een stuk meer Engels dan agos zelf, maar zij en abi waren nauwelijks nodig om te vertalen. Ik was super blij en enthousiast over onze bergtocht en ging super gelukkig naar bed.
Woensdag deed ik een Skype marathon en daarna weer een lekkere hardloopsessie. Toen abi thuis kwam voelde ze zich niet zo lekker dus we hebben lekker niets gedaan en films gekeken. Savonds heb ik heerlijke lasagna gemaakt voor abi en haar ouders. Dit plus mijn licht verbeterde Spaans maakte het contact nog beter met abis ouders. En zeker haar vader vond het samen wijn drinken erg gezellig. Wat me een beetje aan papa deed denken met wie meer wijn drink dan met lil Lau en jen.
Donderdag gingen we naar het centrum om erachter te komen dat het dicht was vanwege kerstavond. Dus toen gingen we maar weer chillen aan de rivier met maté.
Toen we thuis kwamen rook het heerlijk en ging ik gauw aan het voorgerecht dat bestond uit de courgettesoep die ik altijd met Sanne eet. :)
Ik heb ze in twee dagen meer groente laten eten dan ooit in hun leven, maar ze vonden het gelukkig wel lekker. Ik had er dan ook leip veel kaas overheen gestrooid. Je moet je publiek een beetje kennen. Voor de ouders had ik wat lekkere biertjes gehaald aangezien ze al de hele week gore Heineken aan het drinken.
Het hoofdgerecht was het Argentijnse recept pollo disco. Kip in een soort soep met aardappelen en ze hadden er zelfs paprika ongedaan. Heerlijk!
Het was wel een beetje anders dan bij ons. Ze waren niet netjes aangekleed en de tafel was niet netjes gedekt. Maar het was super gezellig en er was een hoop wijn en eten. Ze hadden zelfs een klein cadeautje voor me gekocht. Kleine reiszeepjes waardoor mijn backpack lekker ruikt. :)
Na het eten was het tijd voor partys, eerst weer tango dansen op een milonga, en daarna naar een soort mega huisfeest. Dit in combinatie met het vuurwerk om twaalf uur gaf me meer een oud en nieuw gevoel.
Kerstdag gingen we weer naar el chocon om aan het meer te chillen en te zwemmen, maar niet voor een gezellige Skype sessie met de hele familie in Delft die grotendeels bestond uit bekvechtende mensen over waar de microfoon en camera op de laptop en computer zaten. Daar zaten ze dan met zijn vijven achter het scherm haha. Simon en jelle die proberen emma af te maken en papa en mama bij wie ik ondertussen stress over het diner bespeurde. Toch wel een beetje heimwee toen! Savonds gingen we eten met abis broer en zijn vrouw en zoontje de lieve beni op wie we dinsdag hadden opgepast. Ook oma was inmiddels aangekomen. Deze ligt demente vrouw die geboren was in spanje en nu in buenos aires woont was een hilarische toevoeging. Ze was er heilig van overtuigd dat ik naar haar straat moest komen omdat er zoveel Poolse mensen wonen. We bleven haar vertellen dat ik Nederlands ben en niet Pools, maar dat leek niets uit te maken. Haha dit wisselde ze af met de opmerking dat ik in een vliegtuig zou moeten werken omdat ik goed Engels spreek en ze daar zo slecht Engels spreken. Ze zou het verschil niet kunnen weten aangezien ze zelf geen woord Engels spreekt maar ze was erg overtuigd van haar vondst. :p
Weer een heerlijk maal en savonds een speciaalbiertje in een cerveceria.
Zaterdag ochtend was het dan tijd om de lieve familie gedag te zeggen. Mijn bus ging om 7 uur, maar toch waren haar ouders opgestaan om me gedag te zeggen. Het voelde een beetje of ik thuis verliet, en abis moeder Anna was emotioneler dan papa en mama twee maanden geleden. :p
Eenmaal in de bus kon ik gaan uitkijken naar de mooie natuur die mij in Bariloche te wachten stond. De busrit ernaartoe maakte het al duidelijk. Prachtige meren tussen het landschap dat steeds bergachtiger werd.
In Bariloche verbleef ik in een shelter die gratis was en waar we samen aten etc. Je hoefde alleen maar een vrijwillige tip achter te laten voor het eten. Te mooi om waar te zijn haast. De eerste dag ging ik smiddags nog naar het mooie uitkijkpunt waar je bijna alle meren en bergen kon zien. Het was maar een half uurtje omhoog lopen, maar de blaren waren een feit.
Toen ik terug kwam stond er een lekker maaltje voor me klaar. Tijdens het eten kwam ik erachter waarom dit toch niet mijn ideale plek was. Het waren bizar christelijke mensen die buiten dat ze daardoor super liefdevol en gastvrij handelde er toch wel gekke ideeën op nahielden over de wapenwet en het homohuwelijk. De dingen die ze zeiden waren soms echt niet ok, en hoewel ze mij verder niet echt actief probeerde te overtuigen was ik echt in shock dat er nog zoveel Amerikanen waren die op het eerste gezicht bij hun volledige verstand leken en zo dachten over deze gevoelige onderwerpen. Vanaf nu moest ik de discussies maar wat subtieler aanpakken haha. De volgende dag ging ik met vier israelische backpacker naar de eerste refugio en weer terug. Een lekkere tocht die mijn blaren nog wat versterkte maar die weer een prachtig uitzicht gaf. Savonds gingen we uit eten in het beste steak restaurant van bariloche. Omg.. Zo lekker..
Maandag nam de Amerikaanse eigenaar ons mee klimmen. Zo bizar, we konden allemaal een gordel en klimschoentjes lenen en hij en andere vrijwilligers uit de shelter klommen voor ons voor zodat we omhoog konden. Het ging best goed, ik had al zeker twee jaar niet geklommen en vond het heerlijk. Het woei wel echt knetter hard en je werd bijna van de muur geblazen. Toen we terug gingen en de bus ons oppikte (altijd weer een gokje hier) waren we allemaal kapot en hadden we vuil op elk stukje ontblote huid. Terug in de shelter waren er gelukkig wat mensen die net zo in shock waren over de overtuigingen van deze Amerikanen als ik, wat me iets meer op mijn gemak deed voelen. Ik begon het vertrouwen in de menselijke intelligentie een beetje te verliezen nml. De volgende dag ging ik weer mee klimmen en dit keer met een koppel die werkte in de shelter, de eigenaar, zijn zes jarige dochter en myles, een Canadees die compleet gestoort is en hilarisch.
Alexa, een meisje die in de shelter werkt was de eerste met wie ik op één level kon praten over geloof, en alles wat er volgens hen bij komt kijken. Super interessant en soms ook hilarisch aangezien ze zelf ook wel inzag dat het soms voor ons bizar leek hoe ze hun leven leiden.
De dag erna begon mijn drie daagse tocht met de meiden uit Neuquén. Hun bus kwam om zeven uur aan, en om acht uur zaten we in de bus naar het startpunt. Na wat gedoe met buskaarten (Argentinië probeert zo Europees mogelijk te zijn en heeft een nieuwe landelijke buskaart ingevoerd, je kan hem alleen nergens krijgen of opladen, en iig niet op het busstation) waren we om negen uur op het startpunt. De eerste dag was vier uur lopen, en begon gelijk lekker omhoog te gaan. De meiden liepen snel, en mijn backpack was leip zwaar vanwege mijn oversized tent. Ik zag Jelle en Emma voor me die mij nadeden met mijn leipzware rugzak tijdens de huttentocht voor onze c2 cursus, en ik moest ,zeker het zo krom lopen als toen. De chicks waren echter niet gekomen om door te lopen en elke tien minuten vonden ze wel een goede reden om te wachten en te pauzeren. In het begin wachtte ik dan ook om vervolgens weer moeite te hebben ze bij te houden en tien minuten later weer te moeten stoppen. Halverwege ben ik maar gewoon op mijn eigen tempo door gaan lopen en in een ruk door gelopen tot de refugio. Een half uur na mij kwamen de chicks aan. En een uur daarna kwam myles de Canadees aan die drie uur na ons de bus had gepakt haha.
We waren gesloopt en gingen lekker genieten van het meer en het uitzicht en de tedede. De meiden hadden nog wat anders meegenomen en al gauw waren ze leip giegelig en hadden ze mega honger. Ik liet het maar even aan me voorbij gaan aangezien mijn longen het al zwaar genoeg zouden hebben de volgende dag.
De chicks hadden ovigens al gauw bedacht dat ze iig nog een dat hier zouden blijven en myles en ik vonden dat een prima idee. Dan zouden we oud en nieuw daar vieren en het was super gezellig in deze refugio. De tent was net niet te groot voor de rotsige kampeerplekken en we hadden een lekker plekje om te koken.
Savonds was myles verdwenen en al gauw bleek dat hij en wijn die hij van de Argentijnen naast hem had gekregen een hele slechte combi was. Katje lam moest hij savonds naar zijn tent gebracht worden door de rotsige bergen. Levensgevaarlijk natuurlijk en super grappig. Daarvoor was het een super gezellig en muzikaal gezelschap in de refugio. Helaas kende ze geen Engelse liedjes op de gitaar maar dat kon de pret niet drukken.
De volgende dag was myles maar al te blij dat we nog een dag bleven, en mijn benen en blaren vonden dit ook geen probleem. Die dag heb ik heerlijk gelezen aan het meer en genoten van de klimmende mensen op de hoge muren rondom de refugio. Savonds maakte myles en ik mijn pasta zodat mijn tas wat lichter zou zijn. We hadden niet zoveel gas meer dus onze oudjaarsavond bestond uit pasta met rauwe tomatensaus en rauwe uien. Gadveredamme. Oprecht ranzig.. Gelukkig was er een enorm grote getatoeerde dronk die ons de helft van zijn eten gaf en de avond werd al een stuk beter. Hij had nog en fuck you fuck you gesprek met een Amerikaanse chick die hij beledigde door te zeggen dat Seattle en Nirvana belachelijk waren. Ook ontkende hij dat er ongeveer 50 exnazis in bariloche woonde voor ze eindelijk gearresteerd werden. Scary man, maar lekker eten en goed gelachen. Als ik hem in een steegje tegenkwam zou ik leip hard wegrennen.
Buiten waren de meiden lekker gitaar aan het spelen rondom het kampvuur en lekker drinken. Om twaalf uur proostten we en sprongen we gelukkig in het rond. Ik ging niet lang daarna slapen want de volgende dag zou de actiefste nieuwjaarsdag van mijn leven worden. De meiden gingen niet mee naar de volgende hut want iedereen had ze bang gemaakt over het niveau van de tocht, dus ik ging alleen met myles die twee keer zo snel omhoog was gelopen naar deze hut.
Gelukkig viel het allemaal erg mee. Hij wachten steeds bovenaan een klim of onderaan een afdaling en het was een super mooie tocht. Steile sneeuwveldjes, rotsblokken met mijn zware rugzak en nog meer prachtig uitzicht. Helaas waren de twee afdalingen zo verschrikkelijk als de klimmen leuk waren, waardoor ik nog steeds leipe spierpijn heb. Heftige skiafdalingen zonder Ski's en met hevig lawinegevaar :p.
Toen de de volgende dag na nog zes uur afdalen eindelijk beneden waren, konden mijn benen dan ook vrij weinig meer.
Die avond was er helaas geen bed meer in de shelter, maar ik kon op een matras op de grond slapen. Zondag was ik redelijk gebroken en heb ik lekker niets gedaan behalve mijn trip naar chili voorbereiden en koken voor de mensen in de shelter. Savonds een lekker potje jungle speed en Uno en afscheid nemen van iedereen. Hoewel het geweldige mensen zijn was ik blij om weer gesprekken te kunnen hebben zonder Jezus in het gesprek. Elke anekdote had Jezus erin verwerkt en god houd van me was de meest gebruikte zin. Na een paar dagen werd ik er erg melig van en ik moest me mega inhouden alle hilarische grappen te maken die in mijn hoofd opkwamen. Een meisje vertelde een verhaal waar ze twee treinen achter elkaar net miste en basically super veel pech had. Toen ging ze bidden en kwam er een trein... Misschien dat de NS ook wat zaken met god kan doen.
Maar goed inmiddels ben ik in Puerto Montt. Het begin van de carretera Austral, of route 7 naar het zuiden. Deze weg is beschreven als de route 66 van zuid Amerika, en de deathroad van chili! Ik ben super enthousiast om met dit avontuur te beginnen, maar stiekem ook best nerveus aangezien ik nu de civilisation echt een beetje ga verlaten. Over drie weken moet ik in punta arenas zijn in het zuiden van chili, want dan heb ik een vlucht naar Santiago. Hopelijk gaat het liften soepel! Spannennnnd.
Oeps langste verhaal tot nu toe denk ik, sorry!!

Kusss