Ouders in peru

Een nieuw verslagje uit Peru.
Na twee heerlijke weken met mijn ouders mag ik nu nog 2.5 maand genieten van Peru, Ecuador, Colombia en Brazilië!
Het laatste verslagje eindigde in la paz vlak voor ik de bus naar Lima pakte. Die busreis duurde ruim 30 uur en zeker het deel voor de grens van Bolivia en Peru was weer een avontuur. Ik was een half uur te vroeg op het busstation wat niet zo'n probleem was geweest als de bus niet ook nog eens 45 minuten te laat kwam en het totaal niet duidelijk was wat er ging gebeuren. Ik eindigde met zeven mensen in een taxi voor vier om daarmee helemaal tot de grens te rijden. Dit was drie uur. En onderweg was de taxi chauffeur nog aan het lobbyen voor extra passagiers die vervolgens zonder probleem nog in de achterbak gezet werd. De grens was lang wachten maar dat is het eigenlijk altijd. Toen ik uiteindelijk in de bus zat, zat ik tussen een Peruaans gezinnetje met twee super lieve dochtertjes die na een half uur allebei begonnen te kotsen en dit de hele weg hebben volgehouden. In Lima ben ik een beetje gaan rondlopen en ben ik savonds lekker uit eten gegaan met een gezellige Australiër uit mijn hostel. De volgende dag moest Vintges stijl gepland worden want ik had maar één dag in Lima. Nog voor de check out had ik al drie kerken gezien. Na de check out kwamen de prachtige kathedraal, de wisseling van de wacht, het museum over congres en inquisitie in colonian times, het park in het zuiden, de mercado central met een lekkere local lunch, en nog twee kerken. BAM. Goed voorbereid voor hoe het schema met mijn ouders eruit zou zien stapte ik in de taxi naar het hotel waar ik papa en mama zou meeten. Zij waren natuurlijk veel te laat, typisch, dus ik zat als een losertje mijn boek te lezen in de lobby terwijl ik bij elk geluidje opkeek of ze er waren. Eindelijk kwamen ze met alle 100 kilo tassen binnen en konden we weer even knuffelen. Maar binnen vijf seconden was het eigenlijk alsof ik nooit weg was geweest en gingen we gezellig uit eten in miraflores, de wijk waar ons hotel zat. Hoewel het voor papa en mama al midden in de nacht hebben ze het nog best vol gehouden en hebben we nog een lekker biertje gedronken. De volgende dag hadden we de ochtend nog om lekker naar de kust te lopen en een beetje door de wijk te struinen. Om 1 uur hadden we een bus naar paracas. Daar kwamen we pas rond zeven uur aan. Een prachtig strand en ondanks mijn hevige honger begonnen we met een biertje om te proosten op emmas derde plek die ze die middag had verdedigd in het nationale marathon klassement. Helaas was ik toen we in het restaurant waren opeens super misselijk, en hoewel ik toen nog dacht dat het van de honger kwam, ben ik die avond mega ziek geworden en zeker vier volle dagen gebleven helemaal jammer. Die meisjes in de bus hadden me blijkbaar flink aangestoken. De volgende ochtend gingen we in een bootje varen om mooie rots eilanden met prachtige vogels en zeeleeuwen te bekijken. Buiten dat ik ziek was, was het super leuk. Hierna konden we weer in de bus naar ica. Daar zaten we in een klein dorpje vlakbij ica dat een echte oasis in de woestijn was, en waar we twee dagen bleven dus kon ik een beetje uitzieken. Lekker met een zwembad en een prachtig meertje en woestijn heuvel. Papa en mama waren super lief voor me en hebben zelfs mijn was voor me gedaan! De volgende dag zijn we voor de nachtbus nog lekker even ica gaan bekijken. Helaas was daar zo'n beetje niets te zien en was ik nog te ziek om overeind te staan. Gelukkig kon ik in de nachtbus lekker slapen. In arequipa begonnen we met een brunch op het plein, en daarna naar de kathedraal en zijn papa en mama nog naar een klein kloostertje geweest. Die avond had ik voor het eerst weer wat gegeten en het begon weer wat beter te gaan! De volgende dag gingen we naar het Santa Catalina klooster. Meega groot met interessante kamers en mooie pleintjes en een uitzicht van het dak, helaas was het bewolkt... Papa was zo slim geweest om zijn immigratie ticket die je moet bewaren en weer moet inleveren kwijt te raken. Ik had van mensen gehoord dat als je dat in chili kwijt was je honderd dollar moest betalen en elk hostel had er om gevraagd en de medewerkers keken dan heel geschrokken als we zeiden dat hij kwijt was. Mama had gevraagd of we het ook hier al konden oplossen en dat kon, dus stapten we in de taxi naar het migratie kantoor. Daar werden we al gauw geholpen en het leek allemaal soepel te gaan. Toen papa de 14.60 soles wou betalen (zo'n vijf euro) werd ons alleen verteld dat we dat ergens anders moesten doen. Namelijk bij de nationale bank. Dus stapten we met een bonnetje weer in de taxi. Bij de bank stond een rij van zo'n 50 mensen buiten de bank en we hadden ons er al bij neergelegd dat we het pas na de siësta zouden afronden, toen ik aangesproken werd door een van de bewakers. Hij mompelde een beetje en wees ons overenthousiast naar de priority wachtrij. Eerst snapte ik niet waarom en wouden we doorlopen, maar toen zei hij seisienta, seisienta! 60! Terwijl hij naar papa wees. Ik schoot in de lach en was al neeeee joh aan het zeggen toen ik bedacht dat dat idd nog maar drie maanden scheelt. Toen ik hem dat vertelde mochten we zo doorlopen en waren we binnen drie minuten weer buiten met een betalingsbewijs en de slappe lach. Terug bij het kantoor leek het weer helemaal in orde. Hij had het nieuwe briefje al geschreven en gestempeld maar had nog een kopie nodig van papas paspoort en bleek geen kopieerapparaat te hebben. HUH.. Dus moesten we naar een copyshop die dicht was. Weer waren we klaar om te gaan eten en na siësta terug te komen maar we zagen een vrouw naar de dichte winkel met kopieerapparaat lopen en door de tralies gewoon dingen laten kopiëren door een jongetje die blijkbaar geen pauze mocht. We konden dus toch het paspoort kopiëren en om twee voor één renden we terug om het briefje op te halen. De inefficiëntie van Peru maar desondanks hadden we het binnen drie uur en zes taxis en voor 14.6 soles geregeld! Na een lekkere lunch zijn papa en mama nog naar een interessant museum gegaan over een meisje die naar de 6000 meter hoge vulkaan moest klimmen om daar geofferd te worden.. En daarna gingen we weer lekker eten. De volgende dag werden we opgehaald om zes uur (al de derde keer dat we om vijf uur op moesten) om te beginnen aan de georganiseerde tour naar punk door de colca canyon. In het busje zaten op één Peruaanse vrouw na alleen maar Belgen en Hollanders. Dit gebeurt er dus als je met een Nederlands reisbureau boekt. We werden via de 4500 meter en tussen de lama's vuscuenas, en alpakas naar een hotelletje gebracht. Vanuit daar konden we wandelen (door de gietende regen) naar de hotsprings. Een heerlijk warm zwembad waar de elektriciteitspalen naast stonden te wankelen.. #kansberekening? Maar ik heb er iig enorm van genoten. De volgende dag gingen we weer om vijf uur op voor de verandering, op naar de colca canyon waar we naast een prachtig uitzicht van de canyon ook condors te zien zouden krijgen. Hoewel het in eerste instantie volledig in de mist lag konden we uiteindelijk genieten van twee condors die hem vol zaten te chillen en nul bewogen. We dachten stiekem dat het bedrijf ze er neer had gezegd om de condor garantie waar te kunnen maken. De rest van de dag was na weer een heerlijk lunchbuffet waar ik weer normaal van kon genieten (na vijf dagen zonder eetlust..heeeeeel raar was dat) rijden naar punk waar we rond zes uur aankwamen. In puno waren we naar het plein aan het lopen toen we honderd kinderen met zeepspuitbussen tegen kwamen. Ze hadden niet helemaal meegekregen dat carnaval klaar was, of ze hadden de bussen over en zijn gewoon doorgegaan om ze op te kunnen maken. Het was iig erg irritant maar papas gebrek aan tolerantie van deze prachtige cultuur maakte het natuurlijk helemaal waard. De volgende dag stond het Titicacameer op het programma. De meest anti backpacker dag van mijn hele reis. Ook nu werden we weer om zes uur opgehaald (zo kwamen papa en mama nooit uit het Nederlandse tijd ritme) en dit keer werden we vervoerd door fiets bakken. En niet alleen wij. Met ons waren er nog acht fiets bakken gevuld met Nederlandse bejaarden die op een groep tour waren. In de haven bleek dat we ook met deze mensen op de boot zaten. Een boot ingericht als een mix tussen een luxe vliegtuig en een rondvaartboot in utrecht. Maar hoewel de manier van reizen ons misschien wat verbaasde was de dag niet minder indrukwekkend. Eerst werden de naar den eiland gebracht waar alle mannen breiden en de vrouwen weven en spinnen. Naast landbouw is dit wat ze doen. Lui zijn kon niet. Mannen moesten hun eigen muts breien, rood voor getrouwd en rood met dit voor single. Sinds kort mochten mensen ook met anderen buiten het eiland trouwen (incest was een probleem geworden) maar mannen van buiten af moesten eerst goed leren breien voor ze op het eiland mochten komen wonen.
Na dit eiland en een heeeele langzame wandeling erover gingen we op een ander eiland lunchen. Hier kregen we een heerlijke lunch met vis, vlees, zoete aardappelen en groente allemaal uit de zelf gemaakte steenoven onder een laag aarde. Maar voor de lunch was er eerst nog een ceremonie om pachamama (moeder aarde) te eren die zeker een half uur duurde in Quechua de taal van de Inkas. Hierna gingen we terug richting puno om te stoppen bij de drijvende eilanden 'uros'. Hier leeft een civilisatie die ooit uit de jungle is gekomen en hun eigen eilanden bouwt van riet. Ze leven op een eiland zo groot als onze woonkamer met drie gezinnen ende hutjes bestaan uit een bed met wat dekens en nog vier lege vierkante meters. HOE DAN. Maar ze leken van de vis en het toerisme nog redelijk te kunnen leven hoewel ze wel toegaven dat het erg koud was in de winter.
Na deze mega interessante dag en nog een lekker etentje in puno waren we de volgende dag met een uur extra uitslapen om half acht op het busstation om naar cusco te gaan. Cusco is een prachtige stad, verreweg de mooiste die ik tot nu toen in zuid Amerika heb gezien. We hadden één volle dag om het te ontdekken en we hebben prachtige kerken, mini musea etc gezien, lekker geshopt, een mega leuke leerzame walking tour gedaan, lekker gegeten en vooral rondgestruind en genoten van de mooie stad. Hoewel er even twijfels en miscommunicaties waren over de mogelijkheid om onze geboekte wandeltocht, de salkantay trek, te lopen vertrokken we op dinsdag ochtend stipt weer om zes uur om vier dagen te wandelen en te eindigen bij de machu picchu stad. Na een paar uur rijden gingen we lopen met onze gids en kok en Porter en DRIE muilezels die naast ons eten, onze tenten, onze matjes en de spullen om te koken ook nog voor elk van ons vijf kilo droegen. Ik heb in maanden niet met zo'n lichte tas gelopen. Dat was wel even anders dan in Patagonië met mijn twintig kilo. De eerste dag was een lekker rustig dagje van vijf uur lopen en een beetje klimmen maar vooral acclimatiseren. Die avond hadden we flinke kou maar aangezien de een heerlijke warme maaltijd voor ons neus hadden gekregen en onze tenten binnen een andere tent waren opgezet was het totaal niet koud in onze slaapzakken snachts. Om zes uur de volgende dag begonnen we de klim naar de pas van 4600 meter. Hoewel we redelijk wat ingehaald werden waren we binnen vier uur boven en waren papa en mama de hit aangezien ze verreweg de oudste waren en er ook mensen op ezels naar boven gingen omdat ze het te zwaar vonden. Om tien uur stonden we op de pas en we hadden prachtig weer gehad met uitkijk op alle mooie besneeuwde toppen. Helaas moesten we toen nog 1800 meter dalen en kwam toen de regen. Gelukkig was de ergste bui tijdens onze lunch waar we droog zaten en onze kok weer een heerlijke warme maaltijd had bereid. Mama was redelijk naar de klote en na de lunch was de eerste keer dat we niet sneller waren dan de gids had voorspeld. Maar we waren er om vijf uur en ons stond een lekker biertje te wachten die ik met de jongere groep die de zelfde route liep opdronk. Nog eerder dan de avond daarvoor gingen we slapen (half 8) want de derde dag was waar alle wegen waren weg geslagen en de bus die we anders zouden hebben niet reed. Als we pech hadden zouden we 36 km moeten lopen.. Gelukkig kende onze gids iedereen hier en met auto's taxis busjes, stukken omrijden en stukjes omlopen door de jungle waar we inmiddels terechtgekomen waren als de weg door de rivier was verdwenen kwamen we aan bij Santa Teresa. Vanaf hier ging een treintje maar wij wouden nog wel even lopen aangezien het allemaal super soepel was gegaan. Tussen de machu picchu bergen door liepen we dik drie uur naar het toeristische aguas calientes. Mamas knie had het inmiddels echt begeven en we waren bovendien allemaal flink naar de klote. Maar toen we aankwamen konden papa en ik het toch niet laten om onze wel verdiende borrel te laten staan. Mama was verstandiger en ging na één drankje wat rusten. Papa en ik hebben een klassieke Engbers borrel uitgezeten voor en na het eten en gingen om half twaalf lekker slapen. Helaas werd ik wakker met flinke koppijn wat ik natuurlijk probeerde te verbergen. Zeker aangezien papa nergens last van had (kei gemeen) gelukkig was mamas knie nog zo dik dat alles redelijk langzaam ging maar toen ik de helft van ons water ophad gaf ik toch maar toe dat ik er redelijk af lag door het bier. Machu picchu was daar niet minder mooi om. Helaas was het nog helemaal mistig toen we met het busje boven kwamen om zeven uur. Maar om tien uur was het opgeklaard en konden we alle bouwwerken bewonderen met de licht vage uitleg van onze gids. Na de mega grote Inca stad die tot honderd jaar geleden volledig verborgen was in de Bergen, konden we nog de wuayna picchu berg beklimmen voor extra prachtig uitzicht. Ondanks mijn kater en onze vermoeidheid waren pap en ik de trappen op aan het rennen. Mama deed het kleintje vanwege de pijnlijke knie. We waren zo boven en hadden uitzicht op het hele gebied waar we hadden gewandeld en op machu picchu natuurlijk. De weg naar beneden was op de smalle gladde trappen een grotere uitdaging en vooral wat minder leuk. We hadden papa uitgeroepen tot de oudste man op de berg en hoewel iemand anders zichzelf ook had benoemd had papa iig van hem wel gewonnen. Terug in agua calientes hadden we nog tijd om lekker te lunchen voor er vier uur in de trein en bus zaten om terug naar cusco te gaan. Onze laatste avond samen in cusco waren we allemaal flink naar de klote. Maar toch wisten we onszelf nog naar de Ierse kroeg te slepen om een biertje en de lekkerste lasagne van Peru te nuttigen. Hier raakten we nog in contact met een leuk Vlaams en een leuk Peruaans stel en konden papa en mama sowieso nog wat extra de backpacker sfeer meepakken waar ik me nu al 4.5 maand in begeef. Helaas kregen we van vermoeidheid ons laatste biertje niet op en zijn we lekker gaan slapen. De laatste dag samen zijn we nog een leuke route naar een kerk en uitzichtpunt gaan lopen. Weer was papa trouwens zijn ticket verloren maar dit keer voor de kerk. Iets minder belangrijk maar bijna even duur. Hierna nog een kopje koffie en vroege lunch maar toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Ik heb genoten met jullie lieve oudertjes.:)

Inmiddels heb ik weer twee dagen gechild met meg en ben het australische stel die ik in Bolivia had ontmoet. We zijn gister naar het planetarium geweest wat meega vet was. Een familie bedrijfje maar ze hadden een gave en leerzame presentatie over de sterren die de konden zien en hoe de inkas astronomie gebruikten voor hun bouw en landbouw. Op het laatst liet de gids ons in de sterren zien wat we net hadden geleerd. En Jupiter was voor het eerst zichtbaar. Met de telescoop konden we twee van de manen en de storm strepen van Jupiter zien. Echt vet! Na twee dagen chillen en avonden borrelen nemen we zo alweer afscheid. Ik ga in de nachtbus naar ayecucho om bij een Peruaanse familie op bezoek te gaan die bevriend zijn met de buurman van mijn ouders. Super zin in!
Tot snel kus