Peru met de Locals :)

Hooi ! OEPS BIJNA EEN MAAND GELEDEN.
Voor hen die mijn verhalen een beetje zat waren en geen tijd hadden, graag gedaan. Voor mijn lieve vrienden die daadwerkelijk willen weten wat er gebeurd tijdens mijn reis, het spijt me! ;)
Anyways ik denk dat ik de afgelopen maand maar even opsplits in twee verhalen. Het wordt bovendien allemaal (hopelijk) wat minder gedetailleerd aangezien ik het allemaal niet meer zo goed weet haha.
Ik heb even gecheckt en mijn laatste verhaal was nog in Cusco!
De nachtbus naar Ayacucho was een regelrechte ramp en mijn eerste 'nare' ervaring in mijn reis. De bus was om 1 uur snachts opeens gestopt en nu uren stilstaan zonder info moesten we naar buiten. Het bleek dat er een wiel vervangen werd en dat we te zwaar waren. Maar er was blijkbaar vanalles kapot want we moesten ook nog uren buiten wachten en uiteindelijk bleek dat de bus niet meer zou gaan rijden. Er werd vanalles in het spaans gezegd waar ik niets van snapte.. Maar uiteindelijk vond ik een koppel waarvan de jongen een beetje engels sprak. Die vertelde me dat de bus niet meer verder ging en dat er wss ook geen vervanging zou komen. FUCK. Dan alle autos aanhouden. Iedereen begon bovendien druk te bellen naar bekenden om opgehaald te worden. We stonden op een of ander bergweggetje, maar er was gelukkig toch nog wat verkeer. Dus al liftend kwamen we op het volgende busstation en met nog twee bussen waar we opnieuw voor moesten betalen waren we uiteindelijk zonder te slapen of eten om 3 uur smiddags in ayacucho. Vrij lullig alleen dat Naime (het meisje bij wie ik zou blijven) al een tijdje op me had gewacht en ik geen manier had om haar te bereiken. Toen ik ergens midden in de stad ipv op het busstation gedropt werd besloot ik maar gewoon een taxi naar hun adres te nemen. In de taxi wou ik betalen maar kwam ik erachter dat mijn schoudertasje met geld en bankpassen niet meer om mijn schouder hing. KUT.. al zoekende stapte ik uit de auto met mijn telefoon in mijn hand en terwijl ik zocht en mijn telefoon ergens neer had gelegd werd die ook nog eens weg gejat. nogal kutte ochtend dus. Dit in combinatie met nul slaap gaf een huilende Yael op de stoep van de lieve mensen bij wie ik mocht slapen. Gelukkig werd alles snel opgelost. Naime werd gebeld dat ik er was, via Harry (de buurman van mijn ouders en de peetoom van Naime) kreeg ik mijn ouders te pakken en kon ik alles blokkeren. En twee dagen later had ik al een nieuwe telefoon gekocht.
Hoewel het niet zo goed begon was mijn tijd in Ayacucho enorm gaaf en indrukwekkend. Naime, haar tante Luz en oma wonen samen in het centrum. Ze zijn zeker niet de rijkste mensen in peru en toen ik ging douchen en ze me een emmer gaven keek ik wel even verbaasd. Maar ze hadden alles gedaan om mijn verblijf zo fijn mogelijk te maken! We zijn naar mooie plekjes in en rondom Ayacucho geweest. Ze hebben me meegenomen naar de mis in de Kathedraal (Oma en Tante Luz gingen zelf elke dag :O) en Naime en ik hebben heel gezellig ELKE dag een paar uur op het politiebureau gezeten om de aangifte in orde te brengen. Ze snapten mijn verhaal niet, en wilde het vooral niet snappen aangezien de kans groot was dat de taxi chauffeur mijn tel had gejat en dat zou betekenen dat ze volgens procedure een of ander leip onderzoek moesten starten. Zeker zes mensen waren tegelijkertijd elke dag bezig om dit verhaal op papier te krijgen. Dit was voor mij extra grappig toen ik na dag drie mijn polis op had gezocht en bleek dat voor diefstal mijn eigen risico 125 euro was. Aangezien mijn telefoon 70 euro kostte en ik verder maar 30 euro ofzo bij me had in dat tasje, zal ik toch niets terug krijgen en was het redelijk voor niets. Maar he, als je ergens aan begint moet je het ook afmaken en we hebben leuke nieuwe vrienden gemaakt met de toerisme politie. Na nog een lekkere avond stappen met Naime en een afscheidsdiner met zijn vieren was het tijd om weer in de bus te stappen. Een afscheid met cadeautjes en vele lieve woorden en de hoop dat we elkaar weer zouden zien.
De bus die naar Lima ging had ik nu weer trouw geboekt bij Cruz del Sur en ik kreeg een heerlijk ruime stoel, een bekertje thee, een deken een kussen en heel veel vertrouwen dat deze bus beter zou gaan. Aangezien ik Lima al gezien had was het plan om 1 dag rond te struinen en dan gelijk ook weer de nachtbus naar Huaraz te pakken. Op het busstation ontmoette ik leuke mensen die hetzelfde plan hadden maar dan met een bus om 2 uur smiddags. De ochtend kon ik dus lekker met hun chillen en daarna heb ik mezelf getrakteerd op een middag niets doen en een lekker restaurant.
De volgende dag kwam ik vroeg aan in Huaraz. Huaraz is een klein stadje in het middan van een prachtig natuurpark met enorme bergen en wandelroutes. Hier was de eerste dag een beetje chillen en orienteren, maar de volgende dag begon ik gelijk met de prachtige dagtocht naar laguna 69. WOW echt prachtig. Een paar uur klimmen naar een meer omringd door gletsjers en toppen.
Rond 7 uur was ik weer terug in het stadje en moest ik gauw nog wat laatste dingen regelen en naar bed want de volgende dag ging ik om 5 uur op om te beginnen aan mijn 4 daagse wandeling. De Santa Cruz trek. Hoewel de meeste mensen dit met een gids doen en ezels en een kok en zonder eigen tent had ik daar natuurlijk geen zin in want ik wou mijn gloednieuwe tent (verjaardagscadeautje van de ouders) gebruiken :). 4 dagen aan eten mee en de tent en slaapzak en warme kleren. Het zou natuurlijk minder zwaar moeten zijn dan de rugzak in patagonie met 9 dagen eten etc, maar niets was minder waar. Misschien waren het de blikjes tonijn, of het feit dat ik nu op 4000 meter hoogte liep maar die eerste dag lag ik er flink af. op de campsite kwam ik naast een groep met een jongen die ik uit mijn hostel kende te staan. Deze groep was met tourguide en eerlijk gezegd had ik nog niemand gezien die het zonder deed. ze liepen dus allemaal met een minirugzakje van een kilo of 2 en dit deed mij emotioneel pijn haha. Maar de gids en kok nodigde me al gelijk uit om in hun warme kooktent te komen koken en thee drinken. En vervolgens kreeg ik ook nog lekker eten e.d. aangeboden. Hoewel ik mijn eten graag kwijt wou en het dus toch ging koken was dit enorm genieten. De gids (minstens 40 en getrouwd) bood me ook nog een aantal keer een prive massage in zijn tent aan maar daar heb ik toch maar vriendelijk voor bedankt haha. De volgende dag was gelukkig maar een klein stukje en nauwelijks extra omhoog dus ik kon goed uitrusten voor de dag van de pas. Het werd alleen echt MEGA koud die nacht. De volgende dag moest ik in de regen mijn tent afbreken en mijn handen konden nauwelijks meer bewegen van de kou. Ik had weinig geslapen en keek nogal op tegen die pas met een loodzware rugzak, dus ik besloot het aanbod van de gids en kok om mijn tent af te staan aan de ezels toch maar aan te nemen. De pas was 4750 meter hoog en prima te belopen, hoewel het natuurlijk wel zwaar was. Na de pas had de gids een andere route voor ons in gedachte en hij vroeg of ik ook mee wou. Ach waarom ook niet, bovendien moet ik toch bij hen uitkomen aangezien ze mijn tent hadden. De andere route was helaas niet zozeer een route als meer een soort excursie door modder op een stijle heuvel en prikkelende planten. Het deed me denken aan een extreme versie van sommige eerstejaarsveldwerk tochtjes die me ook honderden schrammen op mijn benen hadden opgeleverd. Het werd uiteindelijk wel leuk want we konden door de modder naar beneden skieen, maar aangezien de gids duidelijk geen idee had hoe de route eruit zou zien was het niet bepaald veilig en daar maakte hij zich nul zorgen om (vooral voor de mensen met weinig berg ervaring was dit erg naar). toen we bij de campsite kwamen bleek dat de ezels al door waren naar het dorp waar het bedrijf een huisje had. Na zes uur lopen moesten we dus nog 3 uur lopen, waar de gids ook erg goed over kon liegen haha. Dit was zelfs voor een gratis gids een slechte gids maar je snapt dat vooral de mensen die wel hadden betaald flink pissig waren. Gelukkig boden ze me wel weer een heerlijk maaltje en zelfs een bed in het huis aan en konden we verderop wat biertjes kopen waardoor die laatste avond na zoveel lopen opeens een stuk aantrekkelijker werd. De volgende dag hoefden we alleen nog maar op de bus te wachten en onze katers uit te zitten. Een gezellige boel dus.
Toen ik terug was in Huaraz vond ik gelijk een bus voor die avond om naar Chiclayo te gaan. Hoewel dit in twee bussen moest was het toch maar 1 nachtje.
In Chiclayo werd ik verwacht door een stel die ik met mijn ouders in Cusco in de kroeg had ontmoet. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet zoveel zin in had. Weer de hele tijd spaans praten en Chiclayo was bovendien geen interessante plek. Maar wat een gezelligheid hier! Het stel, Silvana en Moshe, zijn 20 jaar getrouwd en hebben 3 kinderen. De namen zijn Moshe, Lucia en Moshe... OMG gelukkig werden de jongens Moshe thuis bij hun doopnaam genoemd. Fabricio (die in Lima studeert en woont) en Jose van 7. Lucia is bijna 15. Heerlijk gezinnetje met een huisje net buiten het centrum maar wel een stuk verder afgewerkt dan in Ayacucho bij de familie van Naime. Ze hadden een normale douche riolering en eigenlijk leek het veel op een klein rijtjeshuis in tanthof. De kinderen gingen allemaal naar extra engelse school en hebben grote internationale plannen in de toekomst. En hoewel Silvana en Moshe alleen Spaans spreken hadden we toch een stuk minder miscommunicatie dan ik met de familie in Ayacucho had. Met Jose heb ik eindeloos tikkertje en verstoppertje gespeeld en ik heb me kostelijk vermaakt met net doen alsof ik zeven was. Overdag gingen Silvana en ik lekker naar het strand of naar een leuke attractie buiten de stad. Ik ging na vier dagen weer weg en weer met pijn in mijn hart dat ik deze mensen waarschijnlijk nooit meer zal zien. Hoewel ik goede hoop heb dat de kinderen later naar NL komen om te reizen en me op te zoeken. Jose schijnt me erg te missen haha.
Ohja en er is bovendien een deal dat lucia met Simon trouwt waar volgens mij beide partijen tevreden mee zijn haha.

Na ayacucho was het tijd om via Piura (waar de moeder van Naime woont) door te reizen naar Ecuador. In Piura ben ik alleen maar even lekker met de moeder gaan eten en heb ik weer wat tijd in het politiebureau doorgebracht aangezien ik... jaja papa het is gelukt, mijn migratie briefje de allerlaatste dag in peru toch kwijt ben geraakt. Het koste me 5 euro en een uur in het politiebureau maar ik vond het vooral erg treurig dat ik dat ding anderhalve maand bij me had gedragen en de allerlaatste dag kwijt ben geraakt..

Over Ecuador komt gauw (hopelijk morgen) ook het verhaal, maar ik moet nu de rest van quito bekijken met Aislinn (een vriendin van Merel) en Ian.

Voor de mensen die het leuk vinden om te weten het is nog maar minder dan anderhalve maand voor ik thuis ben! :)
Hoewel ik hier nog maanden zou kunnen blijven vind ik het leuk jullie binnenkort weer lastig te vallen met mijn aanwezigheid waar je natuurlijk maar moeilijk omheen kan!
Dikke kus!