Bijna thuis!!!

Zoo daar zit ik dan, op het vliegveld in Sao Paulo. Het is hier nu 12.37 en over iets meer dan 5 en een half uur stijg ik op om naar Frankfurt te vliegen. En als alles goed gaat kom ik na een overstap over nu precies 20 uur aan op Schiphol. En dat was dan mijn avontuur in Zuid Amerika.
Ik weet dat ik al een tijd niet heb geschreven dus ik zal dit blog beginnen waar ik was gebleven, na mijn eerste week in Bogota.
Ik had die week gezellig bij gekletst met Ben, en ook matt die ik in de jungle in Ecuador had leren kennen was me achterna gevlogen naar Colombia. Bekende gezichten in een onbekende stad. Nadat ik op vrijdag afscheid van ze had genomen, pakte ik de nachtbus naar medellin. Iedereen die in Medellin is geweest als jeugdige backpacker zal je vertellen dat behalve dat deze stad zo merkwaardig is vanwege de opmerkelijk snelle vooruitgang in de laatste twintig jaar, en de interessante geschiedenis, dat het ook een briljante plek is voor nachtelijke activiteiten. Medellin was de thuisstad van Pablo Escobar, de grootste gevaarlijkste drugsbaron uit de geschiedenis, en gedurende een aantal decennia werd Medellin gezien als een van de gevaarlijkste plekken op aarde, dagelijkse ontvoeringen, schietpartijen en afslachtingen waren heel normaal, en sinds Escobar dood is is de stad een toeristische attractie geworden, je kan bijv. Paintballen in één van zijn oude huizen. Maar iets buiten het centrum waar alle hostels zitten, zijn een paar parkjes die volledig zijn omringd door barretjes, discos en een paar restaurants. In de parkjes zelf zit het ook helemaal vol, daar zitten de jongeren die geen geld hebben voor de dure toeristische clubs, hun eigen drank te kopen. Bovendien zit een groot deel van de locale bevolking en de toeristen aan de Coke en dit wordt dan ook op elke straathoek verkocht. Don't worry, van de Coke ben ik afgebleven ;) maar dat neemt niet weg dat ik hier weinig uren in bed heb gelegen. Prachtige feestjes. Overdag lekker door het centrum en de markten struinen en langs het botero plein met alle botero kunstwerken. Maar ook vooral mijn katers uitzitten. Op maandag avond voelde ik dat mijn lever twee keer zo groot was geworden, oké dat niet, maar hij heeft vast geleden ;) dus was het tijd om te gaan. Ik had een vlucht (in Colombia zijn die soms goedkoper dan bussen) naar Cartagena. Een mooi oud koloniaal plaatsje dat aan de Caribische zee ligt. In het vliegtuig ontmoette ik Cassandra. Een Chick die net als ik aan het bijkomen was van Medellin en die zo mogelijk nog gekker is dan ik. Hoewel we andere hostels hadden spraken we de volgende dag in het centrum af.
Ondertussen had ik nog maar weinig geld over en moest ik nodig geld ophalen bij de Western Union. Helaas was er een storing en werd het moneygram. Mij werd beloofd dat dit hetzelfde zou werken, maar dat viel wat tegen. Toen ik een half uur had gelopen bleek namelijk dat de locaties die op de site stonden voor geen meter klopten. Toen ik eindelijk een bank had gevonden die moneygram had, vroegen ze mij om een Colombiaanse ID. Vrij raar want de transfer was via mijn paspoort Nr gedaan. Na veel gedoe, doorverwijzingen naar andere banken die niet bleken te bestaan, mijn gedreig naar de arme stotterend medewerker dat ik zonder gehele mijn hostel en eten niet kon betalen en dus op straat moest slapen en dan bestolen en vermoord zou worden en dat het zijn schuld zou zijn (hij moest bijna huilen, geintje natuurlijk), en een smeekbede om een uitzondering te maken gingen ze zelf bellen en opzoek naar een andere moneygram die wel met buitenlandse klanten zou werken vonden ze er een en daar beloofden ze dat ze open waren en me zouden helpen. Drie uur te laat stond ik bij Cassandra voor de deur, maar ik had iig geld om te lunchen jeeej. Samen gingen we op zoek naar een ?lekker strand, en struinden door het historisch centrum. Het water was nog warmer dan de Griekse wateren in augustus. Heerlijk zwemmen en chillen op het strand. Omdat we geen tas hadden om onze spullen in te laten, en ik mijn camera mee had, huurde we voor een euro pp ligstoelen voor de dag, en we voelde ons meega decadent. Helaas vonden de lokale verkopers dat ook en we werden nog drie keer zo erg gestalkt als normaal. Massage? Cerveza? Etc. Etc. Na een tijdje komen er twee schattige jonge vrouwen naar ons toe en proberen ons te overtuigen om gemasseerd te worden. Hoewel ik normaal erg goed ben in no gracias zeggen en daarna alles te negeren waren deze vrouwen ons te slim af. Ze begonnen namelijk gewoon haha. Voor we het doorhadden waren ze onze voeten aan het masseren. Tegenstribbelend zeiden we dat we geen geld hadden. Maar toen zeiden ze Promotion, y manaña massage. Wij begrepen daaruit dat ze nu alleen een voorproefje gaven en dat ze dan hoopten dat we morgen terug zouden komen. Maar toen ze overgingen op onze schouders werden we weer bezorgd. Nog een keer zeiden dat ze géén geld hadden. Maar we moesten vooral relaxen want dit was 'Promotion, promocion'! Ik denk dat we het wel hadden moeten zien aankomen toen ze steeds mucho trabajo (veel werk) zeiden als ze onze stijve schouders masseerden, maar wij zeiden dan doodleuk dat het van de zware backpacks kwam. Toen ze klaar waren voelde we ons schuldig dat we zomaar een gratis massage hadden gehad dus ik ging op zoek naar geld om een fooi te geven. Dit was fout numero miljoen, want toen zagen ze natuurlijk dat ik wel degelijk geld had. Toen ik ze 20.000 wou geven (6 euro ong) werden ze boos. Ze wouden 80.000 pp (mijn budget voor een dag) en wij waren helemaal in de war. Ze hadden toch gezegd dat het gratis was? Nu gingen ze over naar 50.000 pp en dat dat de 'promocion' was waar ze het over hadden. Maar we hadden toch vrij serieus duidelijk gemaakt dat we geen geld hadden. Nee dus, het is Colombia. Toen gingen we ons maar van de domme houden, die 100.000 die ze net zagen, nee die was van iemand anders. Het klein geld van Cassandra, iets van 20.000 was alles wat we hadden. Na tien minuten gaven ze het eindelijk op. Volledig verontwaardigd gingen we weer zonnen, no way dat die Mini massage 25 euro waard was haha. Maar de rest van de middag durfden we geen biertje meer te kopen omdat de dames dan zouden zien dat we dus wel nog wat geld over. In een flinke giegelbui gingen we maar terug naar het centrum om daar een biertje te drinken. Daarna ging ik gauw terug want ik zat met mijn hostel super verweg van t centrum. We hadden samen een goedkoop hostel in het centrum gevonden dus de volgende ochtend gingen we daar heen. Na het inchecken gingen we op weg naar de moddervolkaan. Een natuurlijk modderbad die in een vulkaan zou zitten. Toen we aankwamen bleek het meer om een natuurlijk modderbad in een handgebouwd Mini heuveltje te gaan. Maar dat kon de pret niet drukken. In die modder was het onmogelijk om je te verplaatsen. Je zonk niet, je stond gewoon een soort van in de modder. Maar dat was nog niet zo raar als de schoonmaaksessie daarna. Omdat je die modder nooit meer zelf overal weg kreeg waren er vrouwtjes die je schoon maakten. Dit gebeurde vrij hardhandig en grondig. En ze hielden ook vrij weinig rekening met het feit dat er tien Colombiaanse jongens naast stonden, we stonden de helft van de tijd topless geboend te worden door oude Colombiaanse vrouwtjes Hahaha. Gelukkig zijn wij allebei niet zo snel gegeneerd en hadden we weer een hilarische ervaring erbij. Savonds was het tijd voor een borreltje, maar nog steeds gebroken van Medellin gingen we niet stappen. De dag erna gingen we met een tour naar Playa blanca. Een prachtig wit strand op een Caribisch eiland. Daar hebben we ook nog gezeild. Mijn geluk kon niet op, het was weliswaar een hele oude sunfish met scheuren in de zeilen maar dat maakte niet uit. Ik had al bijna zes maanden niet gezeild en ik kon het bijna niet meer aan! Cassandra diennog nooit gezeild had vond het allemaal prachtig. De sunfish is misschien wel gemaakt voor twee personen maar het is zeker niet comfortabel, dus ze had al snel geleerd wanneer ze moest bukken en nam dat dan heeeel serieus. Mooie momenten. Hoe blij ik werd van dat uurtje zeilen, zo ongelukkig werd ik van hoe ze met het materiaal omgingen. Histos, nee zelfs de zeilvereniging in Maastricht, is er Heilig bij. En om hun gedrag heb ik ook vele frustraties. Alles in het zand, op de rotsen maken ze alle tijd, en voor de optimist hadden ze niet eens een passend zwaard. Pijnlijk maar vooral ook heel grappig. Ik zat namelijk al kon de optimist toen ze daarachter kwamen haha.
Na een heerlijk dagje gingen we terug naar Cartagena. Deze avond hadden we wel het plan om te gaan stappen. We begonnen in een leuk kroegje met live muziek en happyhour. En somehow zijn we nooit verder gekomen. Heerlijk ouderwets borrelen op een terrasje. Weliswaar waren het nu mojitos ipv biertjes maar dat maakte het alleen maar mooier.
Op de een of andere manier wisten we het toch voor elkaar te krijgen de volgende dag een beetje brakjes te zijn. Toch vol goede moed gingen we nog de laatste mooie pleintjes bekijken. Ik had jullie nog niet verteld hoe heet het is in Cartagena, maar al deze dagen zijn we als we door de stad liepen om de vijf minuten een airco winkel ingegaan omdat we stuk gingen van de hitte. Die ochtend was het helemaal niet te harden en op de terug weg waren we ook nog eens verdwaald. Je hebt inmiddels wel begrepen dat Cassandra en ik een topteam zijn, even hilarisch en even onhandig.
Die middag pakte we de bus (met airco :-D) naar Santa Marta. Een kleiner plaatsje aan de kust en de plek vanwaar je naar het nationale park tayrona gaat. Hoewel het strand hier meer een lelijke haven was, was het stadje heel gezellig en ons Hostel zat vol leuke mensen en had een zwembad. Na een relaxt en gezellig weekend gingen we op maandag met mijn tentje naar parque tayrona. Omdat we allebei megaaaa weinig geld hadden, en we hoorden dat alles daar super duur was, hadden we een plan de campagne. We wouden eigenlijk daar koken, maar we konden NERGENS campinggas vinden.. Dus dachten we dan nemen we toch gewoon een flinke lading sandwiches en kantenklare pasta mee!. Die eerste avond ging dat prima. We hadden een prachtige maar heette wandeling door de jungle en langs de stranden achter de rug en de Lauwe pasta ging naar binnen alsof het een vijf sterren maal was. Hoewel het al wel een beetje pijn deed om in dat restaurant te zitten kaarten tussen d mensen die wel geld hadden voor die heerlijke maaltijden. De volgende ochtend hadden we onze broodjes. Die begonnen alleen echt al naar te ruiken, en het verschil tussen 25 graden en 40 graden werd gauw duidelijk. Die middag gooiden we de rest van de broodjes weg en gingen we weer aan de pasta. Savonds nog een keer en nu stonk deze ook. Weer konden we onszelf flink uitlachen en hadden we de grootste lol om onze gore maaltijden. Ach we waren nog niet ziek geworden (op één virus in peru na) dus nu zal het ook wel goed komen. Gelukkig konden we wel genieten. Wat was het hier mooi! Echt een paradijs, strand en jungle bergen aan de andere kant. En wat lekker om weer te kamperen. Hoewel het de tweede nacht wel erg warm was. De tweede ochtend hebben we toch maar een ontbijtje besteld. Daarna alles ingepakt en ons mentaal voorbereid op de heftig warme tocht terug. Die was nog beter dan de heenweg want twee keer werden we verblijd met lieve vrolijke aapjes die in zwermen van boom naar boom vlogen. Toen we aankwamen vonden we een bus die ons naar de volgende bestemming bracht. Costeno beach. Nog zo'n paradijs. En hier konden we surfen!! Helaas had ik maar tijd voor één nachtje in deze hangmatjes. Maar we waren er al vroeg en ik zou pas savonds de bus terug pakken dus ik had iig twee volle dagen. Lekker zwemmen, lezen, beachvolleyballen, tafeltennissen en maaltijden delen omdat ze zo duur waren, maar ondertussen natuurlijk wel geld hebben voor coktails ;). Die avond werd het een leuk feestje. Het was koningsnacht en er waren nog twee Nederlanders maar een echt Oranjefeest is het niet geworden. Het was wel zo leuk dat ik de volgende ochtend mijn katertje eruit moest surfen. Wat overigens prima lukte want als je met maar één surfles in je leven gaat proberen t surfen in die sterke golven op costeno beach ben je eigenlijk alleen maar aan het zwemmen en word je constant heen en weer en onder en boven gegooid door de golven, waar je prima wakker van wordt. Toch kwam ik met een mega smile weer terug, weliswaar niet opgestaan maar alleen al op je knieën van zo'n snelle golf afsjeesen geeft je een mega adrenaline Kick.
Savonds was het tijd om terug naar Santa Marta te gaan. Daar had ik een laatste nachtje voor mijn lange tocht naar Rio!.
Oeffff het wordt een lang verhaal haha. Ik zal rio wat sneller maken. Na een nachtbus en DRIE vluchten kwam ik in Rio aan. Weer zonder geld want mijn laatste centjes gingen naar de bus naar het hostel. De volgende ochtend moest ik dus weer naar Western Union. Dit keer had Emma geholpen omdat de ING geen zaken doet in Brazilië (waren ze vergeten te vertellen) maar de eerste keer was het niet gelukt. Dus weer de hele dag stress en geen geld, maar dankzij Emma is het uiteindelijk gelukt en had ik savonds weer eten jeeej. Ik kwam ondertussen twee meiden tegen die ik in Santa Marta had ontmoet. Maria en elin uit Zweden. Ze waren nu met de broer van elin en zijn reismaatje, en met deze vier Zweden ging ik savonds naar een bootfeest. Ik kwam voor het eerst zijn contact met het feest concept in Rio. Vrouwen hebben gratis entree of iig goedkoper, en het eerste uur gratis caiperinas. Prima concept wel. De hele boot stond overigens vol met Nederlanders haha een of andere Groningse studievereniging was in zijn geheel naar Rio gekomen. Mooi feestje!
De volgende dag ging ik met de Zweden mee naar een hostel in copacabana. Hoewel mijn hostel wel net ergens anders was, want die van hun was heel duur. Na de hostel switch gingen we lekker naar het strand. Die avond ging ik naar mijn eigen hostel waar ik Melanie en kristy uit Canada ontmoette. Wat een koninginnen zijn dat!! We gingen samen naar het Christus standbeeld boven op de berg en savonds stappen met de andere hostel gangers. En weer hadden we het eerste uur gratis caiperinas. Maar inmiddels waren we er ook achter waarom dat kon. De drank waarmee ze caiperinas maken 51. Was 8 real per fles in de supermarkt. (2 euro voor een flinke fles Braziliaanse rum dus). De volgende dag gingen we naar het centrum. De trappen van Rio, een wandeling door Lapa. Een zoektocht naar Santa Teresa, (niet gevonden) en savonds lekker vroeg slapen. Op vrijdag gingen we een wandeltocht maken naar één van de rotsen met uitzicht op Rio. Hoewel het uitzicht prachtig was, was de hike een beetje teleurstellend. Een half uurtje omhoog en dan weer een half uurtje naar beneden. Maar mooi en leuk was het zeker!
Savonds was er een Samba feestje in het centrum waar op straat op een soort rots een live band samba speelde en alle locale aan het dansen waren. Samba is prima moeilijk en als enige gringos werden we een beetje uitgelachen maar ze wouden ons ook helpen en aan het eind van de avond konden we het een beetje. Inmiddels was ben ook weer aangekomen en die had me op het feestje gevonden. Met de hele groep gingen we door naar lapa voor nog meer dansen op straat, en in de gaybar aangezien daar als enige geen entree gevraagd werd haha.
Op zaterdag gingen we naar het centrum en hebben we eindelijk de leuke omgebouwde sloppenwijken van Santa Teresa gevonden. Inmiddels was het een super Hip wijkje vol barretjes en restaurantjes en met mooi uitzicht omdat sloppenwijken altijd op een heuvel zitten in Rio. De volgende dag gingen de meiden naar een voetbal wedstrijd en switchte ze naar een ander hostel. Voor mij werd het een strand dagje en daarna borrelen met Ben en zijn vrienden uit florionapolis. Op maandag ging ik met mijn Canadese vriendinnen langs alle stranden fietsen en onder de favelles langs. De favelle zijn de sloppenwijken. Je kan er alleen met tour heen anders is het te gevaarlijk maar als je weet waar je moet zijn is het prima. Sommige zijn namelijk veilig gemaakt. Maar nog niet allemaal. Twee gasten uit Bens hostel waren zo dom geweest om zelf te gaan en ook nog naar de verkeerde. En toen vonden ze het ook nog een goed idee om een foto te maken van een jongen die met een pistool langs liep. Een van hen werd in zijn been geschoten... Ook om ons heen werden de andere kanten van Rio duidelijk, twee keer op die week werden op dezelfde plek (tussen mijn en Bens hostel in, dus waar ik best vaak liep) twee gasten overvallen door twee kinderen met een pistool en een mes. De jongetjes werden wss gedwongen door hun moeder of een willekeurige prostituee die ze ervoor betaalden. Buiten het feit dat het nogal eng is dat die toeristen zijn overvallen met een pistool, en dat het kut is dat ze hun spullen kwijt zijn, kon ik vooral niet echt bij het feit dat twee jongetjes van twaalf zo weinig zorg krijgen dat ze gedwongen worden om mensen met pistolen t overvallen.. Oneerlijke wereld in zo'n mooie stad.
Maar terug naar vrolijkere zaken. Melanie en kristy gingen naar de jungle en we moesten weeeer afscheid nemen, daar was ik nu wel een beetje klaar mee. Ondertussen kreeg ik zelfs een beetje zin om naar huis te gaan. De rest van de tijd heb ik met de gasten uit Bens hostel gechild. Strand, en lapa borrels. Afscheid van Ben die naar Engeland ging, en het weekend gingen we naar een hostel in Lapa. Ondertussen had ik steeds minder zin om al deze leuke mensen te verlaten en in Sao Paulo voor mijn laatste dagen nog een hostel en nieuwe mensen te zoeken dus besloot ik in Rio t blijven. Ik ben een beetje verliefd op Rio met de prachtige rotsachtige heuvels, stranden, en verschillende gebieden met totaal verschillende sfeer.
Na het weekend gingen we terug naar copacabana om nog van het strand te genieten en naar sugar loaf te gaan. De bekende heuvel met een skilift. Wij liepen het eerste deel omhoog maar omdat sugarloaf zelf een eiland is moesten we dat deel met het liftje. Een prachtige zonsondergang en daarna een vrij risicovolle terugtocht door de bossen. Het was namelijk donker en pas halverwege bedachten we hoe weerloos we hier zouden zijn tegen een beroving. Gelukkig is alles goed gegaan en savonds was het tijd voor mijn laatste feestje. Vanmorgen moest ik namelijk vroeg op en ik wou niet brak zijn. En maar goed ook, want gisteren heb ik mijn laatste dag prima brak doorstaan. Een lekker laatste keer uit eten en vanmorgen vroeg een laatste afscheid. Inmiddels is het een paar uur later en ga ik over drie uur opstijgen. Mijn laatste drie uur in Zuid Amerika ga ik nog lekker even mijn boek lezen en alvast een lied bedenken voor papa, want die is bijna zestig..

Het was een geweldige reis, volledig gemaakt door de prachtige mensen die ik heb ontmoet. Ik ben volledig verliefd op Zuid Amerika en alle mooie dingen hier. Mensen, steden, dansen, bergen, stranden, en het backpackers bestaan. Dank jullie wel in Nederland dat jullie altijd zo enthousiast waren om mijn verhalen aan te horen of te lezen, dat gaf me nog extra het gevoel en besef van hoe bijzonder dit is en hoeveel geluk ik heb dat ik deze reis mocht maken!! Over 17.5 uur sta ik weer op nle grond!

Houdoe!