Carnaval in Sucre, 6088 meter top en La Paz

Wat een avonturen weer, Bolivia is een prachtig land! Weliswaar lijkt de tijd zo nu en dan volledig stil te staan, maar dat maakt het natuurlijk alleen maar interessant. In Sucre verbleef ik in een schattig hosteltje samen met Ben uit Australie. Onze vrienden Ilona, Ton (NL) en Sophie (Eng) en Conor (Ier) hadden een iets duurder hostel maar dat was gelukkig maar twee straten weg. Overigens was het toch elke dag een hele uitdaging om naar hun hostel te komen zonder volledig doorweekt te zijn van de emmers en waterballonnen, onder de zeepspray te zitten, en zonder dronken te zijn van alle shotjes die onderweg werden aangeboden met afgrijselijk slechte dwijlbands op de achtergrond (of eigenlijk op de voorgrond). Het was CARNAVAL . Ben en ik hadden toch al snel door dat het geen optie was om te vluchten, dus vanaf toen lieten we de cameras en telefoons thuis gingen we in dertig graden met regenkleding naar buiten en danste we tussen de bolivianen door de straten om bij de goede straat stiekem af te slaan. In Sucre hebben we verder vooral lekker gegeten, gedanst en de mooie koloniale gebouwen bekeken. De rest had sochtends spaans les dus ik heb de stad ook verkend met hardlopen in de ochtend, helaas ging ook dit niet zonder volledig natgegooid te worden door de vele kiddo´s in het park. Ondertussen zaten we met een ander probleem, de blokkades waren namelijk nog lang niet weg. Althans in de rest van Bolivia wel, maar Sucre was natuurlijk de uitzondering van het land. Het was onmogelijk om per bus Sucre te verlaten en we waren al naar vliegtickets aan het kijken. Gelukkig werd de blokkade op zondag van carnaval opgeheven, en op maandag avond kon ik gauw naar La Paz. De rest wachtte tot hun spaanse lessen af waren, maar gezien mijn lichte tijdsdruk om in Lima te komen kon ik het risico niet nemen dat na carnaval de blokkades weer terug kwamen. Na een lange nachtbus naar la paz kwam ik aan in het Wild Rover hostel. Dit staat bekend als een party hostel, maar was ook vooral gewoon het goedkoopste. Die dag kon ik om twee uur pas verder slapen want daarvoor was mijn bed nog niet klaar. Dus ging ik me eens verdiepen in wat ik allemaal ging doen in La Paz. Al gauw zag ik Huayna Potosí berg genoemd op alle sites. Een top van 6088 meter hoog die je of in 2 of in 3 dagen kan beklimmen. Hoewel het erg goedkoop was paste het stiekem nog steeds niet helemaal in mijn budget en zou het bovendien betekenen dat ik niet meer naar Isla del Sol en Copacabana kon voor papa en mama kwamen. Maar boeiend dit klonk geweldig en ik ging dit gewoon doen. Op zoek naar een reisbureau die niet gesloten was voor carnaval kwam ik twee ieren tegen, Conor en Jeremy, die dit de volgende dag ook wouden doen en die een reisbureau hadden die het goedkoper aanbood. Super dus! Hoewel de ieren leip slecht voorbereid waren kwam ik er uiteindelijk toch achter wat we mee moesten brengen etc. De volgende dag liep ik om 7 uur met mijn tas ingepakt en het meeste in het hostel achterlatend met twee ieren die in spijkerbroek en zwembroek waren in de gietende regen naar het reisbureau. Hilarisch die twee. We kregen al ons materiaal en gingen toen met nog vier andere en de gidsen naar de basecamp in een busje. Daar gingen we smiddags naar de gletsjer om te oefenen met stijgijsers, pickels, etc. Hoewel dit voor mij geen nieuwe informatie was was het erg nuttig om te acclimatiseren, en bovendien leuk om te merken dat het verticale ijsklimmen (wat we alleen voor de lol oefende want dat hoefde we gelukkig niet te doen voor de top) echt mega veel beter ging dan 3 jaar geleden bij de C2 cursus. Die avond gingen we na flink kaarten ook goed op tijd naar bed. Het eten was trouwens geweldig! Buiten dat het diner gewoon een lekkere rijst met vlees en wat groente was, was het ontbijt beter dan in de meeste hostels tot nu toe. Fruit, lekker brood, heerlijke jam etc. Om half 9 begonnen we aan de tocht naar high camp. Dit was maar twee uurtjes lopen maar je voelde de hoogte goed! Lettend op mijn ademhaling ging ik achter de gidsen aan en het feit dat ik hun tempo prima kon bijhouden gaf me hoop voor de volgende ochtend. Na de lunch en nog wat kaarten wou ik gaan slapen (aangezien we rond middernacht zouden opstaan). Maar mijn hoofdpijn van de hoogte begon flink toe te nemen. Ik stond weer op voor het avond eten wat ik gelukkig goed weg kreeg. Maar toen ik weer naar bed ging begon ik ook goed misselijk te worden en werd de hoofdpijn nog gruwelijker. Bang dat ik zou overgeven voor ik de wc, die buiten de berghut lag, zou halen bleef ik liggen zonder ook maar een uurtje te slapen. Toen om 12 uur de wekker ging was het allemaal iets minder erg en ik besloot dat het de zenuwe waren. Ik kreeg overigens geen hap door mijn keel, maar ik had flink avondgegeten dus dacht dat het wel goed zou komen. Om 1 uur gingen we de gletsjer op met meega veel kleren aan. Het was -8 graden en we namen kokend water mee omdat het anders zou bevriezen. Op de gletsjer werd ik gekoppeld aan een spanjaard die geen engels sprak, en een amerikaanse gids die gelukkig vloeiend spaans sprak en alles kon vertalen. Ik was een beetje bang dat de Spanjaard veel sneller zou zijn, maar al gauw bleek dat dat niet nodig was. Hij nam mega veel pauzes en door dat Jeremy (conor had opgegeven) ook nog een tijdje bij ons werd gezet en weer opgehaald door de gids ging het eerste uur heel langzaam. Onze gids, Rachel, had er niet echt vertrouwen in dat we voor zonsopgang ver genoeg zouden zijn. Zodra de zon opkwam zou de sneeuw hard gaan smelten dus we hadden niet alle tijd. Ik zette het tempo erin maar al gauw bleek dat de Spanjaard moest opgeven. Helemaal klote want iedereen was al een eind verder dus het was moeilijk om mij nog aan iemand anders te koppelen. Teleurgesteld zag ik voor me hoe ik emma en simon moest vertellen dat ik de top niet had gehaald haha. Gelukkig werd de gids van het andere meisje, Sky, geroepen en ik zette mijn veldstem op om hem te bereiken. Bam hij kwam me halen! Dit betekende wel dat ik een stuk sneller moest want anders zou ik haar er van weerhouden de top te halen. 5 keer stond ik op het punt toch nu terug te gaan nu het nog kon. Want ik wou echt niet iemand anders zijn tocht verpesten. Maar gelukkig overtuigde de nieuwe Boliviaanse gids me dat Sky ook niet zo snel ging en dat we het gewoon moesten proberen. Vlak voor we haar bereikte moesten we een stuk bijna verticaal omhoog ijsklimmen en toen we bij Sky waren was ik kapot. Zij gelukkig nog meer dus super rustig gingen we verder. Tot ongeveer 5900 meter dacht ik dat we het niet gingen redden omdat Sky niet meer kon. Ze moest om de tien stappen zitten en de hoogte greep ons allebei flink aan. Maar Sky was een bitse chick en gaf niet op, dus toen we onder de stijle klim waren zeiden we tegen elkaar, we zien wel hoever we komen. Het volgende stuk was voor mij mega zwaar en nog steeds was ik er heilig van overtuigd dat we het niet zouden redden. Ik was allang blij dat ik dit prachtige uitzicht van La Paz in het donker mocht zien, en de zonsopkomst vanaf de berg was ook zeker de moeite waard. Maar terwijl ik helemaal stuk ging van de pijn in mijn kuiten zagen we opeens de top. We zagen de mannen die het gered hadden zitten en foto´s nemen. Nog steeds voelde het als kapot ver weg maar nu had ik er voor het eerst vertrouwen in dat we het gingen halen. Een half uurtje na zonsopgang zaten we op de top. Intens gelukkig en volledig naar de klote. Gelukkg mochten we ook nog naar beneden FUN. Na een uur naar beneden rennen kwam de hoogteziekte pas echt aan en moest ik bijna overgeven op de gletsjer. Ik had ook nog niets gegeten behalve een chocolade koekje op de top maar ik kon niets anders dan cocabladeren kauwen, water drinken en naar beneden met vallen en opstaan. Ik heb iig mijn pickel skills weer helemaal onder de knie. Na veel te langzaam afdalen en een gids die in het spaans belde om te vragen of de bus een uur later kon komen (toch jammer dat ik hem kon verstaan) kwamen we bij het highcamp aan. Daar heb ik een uur naar mijn soep zitten staren en na twee happen opgegeven. Toen zijn we maar gewoon doorgelopen naar basecamp waar ik op mijn rugzak in slaap viel tot ik het busje in mocht. Man wat een avontuur. Ik was zelfs jaloers op de mensen die het niet hadden gehaald toen ik beneden kwam, want die voelde zich na een paar uur slaap inhalen weer helemaal prima. Inmiddels kan ik weer helemaal genieten van het feit dat ik daar boven heb gestaan. En ik kan je vertellen dat hoogteziekte niet overdreven is..
Terug in La Paz waren Ben, Sophie en Conor uit Sucre inmiddels ook in La Paz aangekomen. Met hen en Meg, de vriendin van Ben die zaterdag ochtend aankwam uit Australie, heb ik de afgelopen dagen musea, walkingtours en kerken bekeken. La paz is niet zo mooi als sucre, maar zeker ook heel leuk! En bovendien interessant. Mensen met een typemachine die facturen typen op straat, overal de Evo Si reclame voor de referendum waar zeker niet iedereen si op gaat antwoorden. De vrouwen met mega wijde rokken, bolhoedjes en straatmarktjes die rijker blijken dan alle backpackers uit de walking tour bij elkaar en de skiliftjes als openbaar vervoermiddel ipv metro omdat la paz in een vallei ligt en er 30 rivieren onderdoor stromen. Het wild rover hostel is nog een avontuur op zich. Ik ben zelf natuurlijk ook een paar keer wezen partyen, maar de seksende mensen in de douche (midden op de dag) en de snuivende mensen in je kamer midden in de nacht maken het toch wel wat extremer dan de gemiddelde hostels waar ik tot nu toe ben geweest. Morgen ochtend neem ik de bus naar Lima waar ik eindelijk papa en mama weer zie .
Zo toch weer een lang verhaal, maar die top was dan ook een van de vetste, mooiste en sowieso het zwaarste van wat ik tot nu toe hier heb gedaan.