Torres del paine, zout vlaktes en bolivia

Oepsieee, na drie maanden lang braaf elke twee weken te schrijven heb ik de laatste drie weken flink verzaakt. Zo veel te doen, en steeds erg beperkte wifi. Dit wordt dus een flinke maar ik zal mijn best doen niet al te veel in detail te treden ;).

De laatste keer dat ik schreef was de avond voor de Torres del paine wandeling. Iets later dan ik van plan was begon ik mijn grote hoeveelheid ingekocht voer in mijn backpack te pakken en de tent e.d. zo om te pakken dat het allemaal paste en waterdicht in mijn tas zat. Inmiddels was het half twee maar ik kon naar bed. Nog even kletsen met de jongen in de dorm, en opeens schrok ik op omdat ik mijn moneybelt niet had ingepakt maar ook al sinds het inpakken niet meer had gezien. Terwijl ik zeker wist dat ik hem na het eten in de kamer had neergelegd. In lichte paniek na twee keer mijn hele tas weer in en uit te pakken de tent in en uit te rollen en het hostel door te zoeken vond ik hem op de bank in de woonkamer.. Lekker dezelfde kleur als de bank. Om half vier kon ik eindelijk slapen en mijn laatste goede nacht waar ik zo naar had uitgekeken aangezien ik hiervoor steeds had gekampeerd was opeens heel kort. Lekker begin..
De volgende ochtend vertrok ik in een volledig volle bus naar het park om half acht. Maar niet alleen was de bus helemaal vol, de gingen nog negen volledig gevulde bussen.. Na het kijken van de o zo interessante anti vuur video bij de ingang en het betalen van de entree begon ik aan mijn eerste dag. Na een half uurtje kwam ik de eerste meiden tegen, ze waren net begonnen net als ik, maar liepen erbij alsof ze al een paar maanden bezig waren. Ik ben ze nog een paar keer tegen gekomen en ze hebben het wel gehaald dus dat was top. Even later kwam ik Rita tegen uit de US. We liepen redelijk hetzelfde tempo en liepen een groot deel samen. De eerste dag was bijna helemaal vlak en door allemaal prachtige bloemen velden. Iets minder leuk als je hooikoorts hebt maar wel erg mooi. Na vier uur kwamen we op de camping aan. Tijdens het tent opzetten raakte ik aan de praat met Bob en Brock, twee klim vrienden uit Californië van 68 die al 30 jaar samen klommen. Met zijn vieren gingen we lekker eten, ieder zijn eigen skirre maaltje met zo min mogelijk gas gebruik. Bob en Brock hadden een boek mee die ze deelden. Steen papier schaar voor wie de eerste honderd pagina's mocht lezen en daarna scheurde ze er steeds 100 pagina's af. Zo waren we op een gegeven moment met zijn vijven hetzelfde boek aan het lezen haha. Erg leuk gezicht. Ook konden we op deze camping onze rugzak wegen. Hoewel ik hem niet zo super zwaar vond, zeker niet na de onmogelijk zware tas tijdens de carretera Austral, bleek hij toch nog 19.5 te zijn zonder camera en ik had ook al een dag eten eruit gehaald. De tweede dag was nog steeds vrij weinig elevatie en Rita en ik liepen met twee andere Amerikanen Austen en Sean. Deze gasten hielden nogal van chillen en zo kwam het dat we 7 uur over de tocht deden aangezien ze een lunchpauze van een uur of meer inlasten om te yoga'en.. Een beetje verbaast maar wel relaxt lezen om een prachtige plek. Camping Dickson was een stuk groter en mooier dan de camping ervoor en met prachtig uitzicht op sneeuwtopjes. De derde dag hadden we eindelijk wat hoogte. Ondertussen was al op dag twee mijn rechter Achilles enorm pijnlijk. Vandaag vertrok ik alleen, maar na een uurtje had ik de leuke Belgen uit Gent Olivier en Helena ingehaald. Met zijn drieën liepen we verder maar mijn kuit/Achilles werd steeds pijnlijker. Als een soort messteken. Helena dacht dat het misschien een ontsteking was en dat maakte me nogal bang. Ik moest per slot van rekening nog zes dagen lopen. Gelukkig hielp ibuprofen als een soort wondermiddel en verdween de pijn. Inmiddels waren we 600 meter omhoog en veranderde het uitzicht zeer snel naar prachtige gletsjers. De vierde dag was de pas met 800 meter stijgen en dalen. De park Rangers raden je aan om super vroeg te vertrekken, het mag dan maar op 1300 meter liggen maar de omstandigheden zijn als 5000 meter soms. En in de middag neemt de heftige Patagonië wind van soms wel 150 km per uur enorm toe. Dus gingen olivier, Helena en ik om zes uur sochtends weg. Er waren nog wat gekke oekrainiers die om half zes al gingen in het donker maar die hadden we halverwege het stijgen al ingehaald. Ik keek nogal op tegen deze dag, ik ben niet de beste stijger en ze hadden me allemaal goed bang gemaakt over de kilos en de zware stijlen paden. Maar het ging leip snel, we hadden bovendien geluk want nog steeds was het prachtig weer en ondanks de hevige wind konden we met een goede thermo prima wandelen! Vervolgens waren we om acht uur al boven en om 10.20 al op de camping.. Oeps hele dag niets meer te doen haha. Olivier en Helena liepen nog door naar de volgende camping aangezien ze alles hadden gereserveerd maar ik had besloten dat ik lekker negen dagen zou blijven. Ik had genoeg eten, en het was hier een stuk mooier dan beneden in Puerto Natalis. Ik had dus de hele om lekker te lezen en te kijken naar de prachtige Grey gletsjer die na de pas zichtbaar was geworden :). Ook deze gletsjer is net als de perito Moreno in el calafate deel van de Patagonian ijskap. Deze camping was gratis en de wc was een gat in de grond die overstroomde. De volgende dag vertrok ik later dan ik de dag ervoor was aangekomen, maar ik hoefde toch maar vijf uur te lopen volgens de kaart. De ibus werkte nog steeds en ik vloog werkelijk naar de volgende camping. Een soort minicompetitie met een dus die ook flink aan het rennen was en minder dan 2.5 uur later kwam ik bij Grey aan. Toch wat competatiever ingesteld dan ik dacht en ik miste Emma en Simon om te kunnen zien hoe goed het echt ging haha. Hoewel ik natuurlijk wel wat beter in shape ben dan een paar jaar geleden denk ik dat het feit dat ik nu totaal niet op hoogte was ook wel uitmaakte. Die middag gingen Bob Brock en ik met een biertje naar de viewpoint van de gletsjer en daarna naar de tour company big foot. Bob kende daar mensen van toen hij hier tien jaar geleden met zijn broer was. We waren even met ze aan het kletsen en opeens werd me aangeboden de volgende dag mee te gaan op de ice hike. Zonder ook maar een moment te twijfelen zei ik ja, normaal kost dit 130 euro! Eindelijk weer de gletsjer op :). Die avond hadden we ook nog een lekkere bbq bij ze. Om acht uur de volgende ochtend stapte we een bootje in om naar de voet van de gletsjer te varen die het meer in liep. Eerst moesten we nog een uur omhoog lopen en toen kwamen we bij de mooie grote sneeuwvrije gletsjer aan die ik al twee dagen van boven af had bewonderd. Ook wel eens leuk dat iemand anders je stijgijzers onderbind en je niet in touw hoeft te lopen. Zonder sneeuw kan je alle spleten namelijk super goed zien. De tocht was niet zozeer een tocht als een paar uur spelen op de gletsjer en mooie foto's maken. De gletsjer is prachtig gevormd en door een eiland in het midden golft hij met enorm hoge pieken. Foto's komen nog. Kaja de gids vertelde me alles over haar seizoen hier en dat ik volgend jaar maar terug moest komen! Ze had me bijna overtuigd om gewoon te blijven en gletsjer gids te worden, maar ik had toch echt een vlucht naar Santiago en ouders die me op komen zoeken haha. Na deze heerlijke ochtend racete ik achter de rest aan naar Paine grande. Voor de kortere tocht was dit het beginpunt en de hoeveelheid mensen nam opeens enorm toe. Israëlische chicks die zich opmaken om te gaan wandelen terwijl er een rij van tien mensen staat om de wastafel te gebruiken. Herrie makende mensen snachts en muziek boxjes tijdens het wandelen.. Gelukkig loop ik sneller en is het altijd maar even dat ne ze tegen komt.
De volgende dag waren bob en Brock vertrokken aangezien ze bij paine grande waren vertrokken. Maar ik had ondertussen Fleur uit Amsterdam leren kennen en met haar heb ik de laatste dagen veel gelopen. De laatste dagen waren een stuk langer en ibuprofen hielp inmiddels niet meer dus ook een stuk pijnlijker.. Maar uiteindelijk kwamen we bij Campo Torres aan na de een na laatste dag van 10 uur wandelen. Tot nu toe had ik acht dagen prachtig weer gehad en we konden het naast niet geloven toen we de volgende dag om half 4 op stonden om de zonsopgang bij de torens te bekijken en het regende. Ik had er nog vertrouwen in dat het zou opklaren en overtuigde Fleur om toch mee te gaan. Een uur door de regen in het donker omhoog lopen later zaten we weer in onze slaapzakken op een rots in de regen te wachten op de zonsopgang.. Helaas het werd licht en de wolken bleven. Iedereen ging weer naar beneden en ik gaf na drie uur wachten ook op. De wolken waren nog wel wat omhoog getrokken dus we hadden iig de hele torens gezien, en nog wat mooie condors, maar de prachtige roden berg torens van de anzichtkaarten bleef weg. De laatste dag hoefden we alleen nog maar naar beneden en in de bus naar Puerto Natalis. Gelukkig bleef het slecht weer en had langer blijven niet geholpen. Die avond was het tijd voor een douche (eerder kregen we het wifi wachtwoord niet van de hosteleigenaar) een goede maaltijd, en heel erg veel bier.
De volgende dag vloog ik met een lichte oké zware kater naar Santiago waar ik midden in de nacht aan kwam. Die maandag kon ik weer bij Daniel de couch surfer terecht. Hij woont inmiddels samen met zijn Finse vriendin en de volgende dagen hebben wij overdag samen gechild terwijl Daniel werkte. Het human rights museum was enorm interessant. Wat een drama er in de jaren tachtig nog in chili heeft plaats gevonden is onbeschrijfelijk. Martelingen werkkampen verdwijningen en politieke moorden. Gelukkig gaat het nu een stuk beter met het land en ook de andere zuid Amerikaanse dictaturen zijn grotendeels terug gewijzigd naar democratie.
Na Santiago kwam ik in San pedro aan, een stadje helemaal in het Noorden van Chili. Daar heb ik savonds nog vlak na mijn aankomst een tour door de zout vlaktes naar uyuni in Bolivia geboekt. Ik bleef dus maar één nachtje in San pedro. Dit bleek niet super slim want ik had zo weinig voorbereid dat ik niet wist dat San pedro op 2500 meter lag en dat dat dus de voorbereiding was voor de uyuni tour waar je al op ochtend 1 naar 4100 meter gaat. De eerste dag was ik dus een beetje duizelig en zwakjes. Gelukkig is het voornamelijk in de 4x4 zitten en uitstappen om foto's te maken. De eerste dag begon met de grens van Bolivia en daarna kwamen we langs prachtige meren met flamingo's, geysers, hotsprings en nog meer meren met mooie kleuren van de vulkanische mineralen. Die dag gingen we tot over 5000 meter. De lunch die verzorgd wordt door je chauffeur was echt super goed. De groep was niet super leuk, een lief Chileens stel van dertig die weinig tot geen Engels spraken (wel erg goed voor mijn Spaans), twee Israëlische chicks die ook nauwelijks Engels en nauwelijks Spaans spreken, voornamelijk in de auto bleven zitten en hun nagels lakte midden op de zout vlaktes haha. En een Spaanse vent die letterlijk geen minuut zijn mond hield. Maar het maakte de tour niet minder prachtig en gelukkig gingen er meerdere auto's naar de zelfde plekken dus had ik ook nog wat Engels contact zo nu en dan. Na de eerste nacht boven de 4000 te hebben geslapen was de hoogteziekte gelukkig weg en de tweede dag gingen we bovendien een stukje naar beneden. Een prachtig moeras tussen de eindeloze woestijn was onze lunchplek en nog meer mooie llamas, meertjes, watervalletjes en gesteente formaties later kwamen we in het donker aan in het hostel vlak voor de zout vlaktes. Het hostel was volledig van zand met wat stenen pilaren. Het was super schattig maar wel wat irritant aan je voeten als je snachts naar de wc ging. De volgende ochtend vertrokken we om vijf uur naar het viseiland. Een eiland midden in de zout vlaktes volledig gevuld met cactussen waar we na een half uur omhoog lopen wederom een bewolkte zonsopgang konden bekijken. Nog steeds was dit prachtig en toen de zon eenmaal op was verdwenen de wolken en kon je de eindeloze eindeloze zout vlaktes aanschouwen. Dit was natuurlijk vooral erg leuk om de gekke foto's te maken waarbij het lijkt alsof je twee mensen op je handen hebt staan of dat je word aangevallen door een dinosauriër die eigenlijk een auto speeltje is. Ook deze foto's moet je nog even geduld voor hebben.
Na deze dag op de zout vlaktes werden we afgezet in uyuni. Gelijk werd het verschil tussen Bolivia en chili duidelijk. Alles zag er uit alsof het elk moment ging instorten en er waren enorm veel mensen op straat. Overal mooie gekleurde doeken te koop en alle vrouwen hebben de zelfde twee zwarte indianen vlechten en grote gekleurde rok met een doek die ze omvouwen tot rugzak.
In uyuni kocht ik gauw een ticket naar de mijnstad Potosí. Daar ging ik heen met vier Fransen die in een andere auto zaten. Potosí is de hoogste stad van de wereld op 4100 en was ooit de rijkste stad ter wereld. Het ligt namelijk naast Cerro Rico. Een berg die ooit helemaal vol zat met zilver. Inmiddels halen ze er alleen nog maar wat zink en koper uit en de stad is volledig afgezakt. Hoewel je soms nog wat mooie oude gebouwen uit de kolonie tijd ziet. Mijn tweede dag daar deed ik een tour door de mijnen. Nog steeds werken daar duizenden mannen in extreem slechte omstandigheden. Tijdens de Spaanse kolonie tijd zijn er acht miljoen mannen omgekomen in de mijnen. De levensverwachting van de mijnwerkers nu is zo'n 40 jaar. Ze werken tien uur per dag in de mijn zonder te eten. De giftige stoffen zouden namelijk gelijk in het eten komen dus leven ze van coca bladen 96% alcohol en sap. Die giftige stoffen ademen ze nu natuurlijk wel gewoon in. Bovendien wordt er al zolang gewerkt in die berg dat het inmiddels een soort gatenkaas is van de tunnels. En buiten dat het elk moment kan instorten is er geen kaart of overzicht van alle tunnels dus alle mannen kennen alleen het gebied van hun eigen bedrijf en kunnen zo maar een andere tunnel kruisen en daar nog meer instortingsgevaar mee veroorzaken.
Binnen kregen we informatie over de sterke religie van de mijnwerkers die overal beelden van hun tio hebben gebouwd en daar sigaretten naast roken. Ook lekker veilig daar binnen haha. Gelukkig kwamen we na drie uur weer veilig boven, maar ik dacht maar één ding. Dit ga ik dus nooit meer doen. Met gebrekkige hoeveelheid zuurstof door kleine tunneltjes kruipen, afdalen en klimmen. Wat een ellende als je dat elke dag doet.
Verder was er in Potosí niet zoveel bijzonders. Een mooie kerk en een interessant museum over hoe ze vroeger die pure zilver gebruikte en hoe de eerste munteenheid ontstond en veranderde met de technieken die Spanje over liet komen.
Helaas was er intussen een blokkade op alle grote wegen aangezien er vrachtwagenchauffeurs in staking waren en allemaal hun volledige vrachtwagens loodrecht op de weg hebben geparkeerd zodat niemand er langs kon.
Aangezien het er op leek dat dit wel even ging duren ging ik samen met een Engels stel, Nederlands stel en een Australische jongen proberen om met taxis toch naar Sucre te gaan. Wat een avontuur! De eerste twee busjes hadden we al binnen omdat we eerst naar de nieuwe terminal en toen naar de oude werden gestuurd. Toen hadden we een taxi naar de eerste blokkade, daar moesten we zo'n tien minuten lopen om de blokkade buiten Potosí voorbij te gaan. Vanaf daar hadden we een bus die ons in twee uur naar de Sucre blokkade bracht. Daar was de blokkade vele malen groter en moesten we 8 km lopen met al onze bagage en tussen de stakende mensen. Gelukkig vonden we na een paar km een soort taxi die ons met een omweg naar het einde kon brengen. We zaten in twee auto's en die waar ik inzat was werkelijk briljant. Het was ooit een engelse auto geweest maar ze hadden het stuur eruit gesloopt en links weer ingebouwd. Rechts zat naast een groot gat met draden nog de volledig niet werkende dashboard. Ook ging de achterklep niet dicht dus om te voorkomen dat onze tassen op de hobbelige wegen uit de auto vielen zat er een jongetje van tien in de achterbak om ze tegen te houden. Vanaf het einde van de blokkade hadden we nog een taxi naar het centrum en na 7 uur reizen, 7 verschillende vervoersmiddelen ben 50 bolivianos (7 euro) waren we in Sucre!
Dit is werkelijk een prachtige stad. Het centrum geeft je bijna een Grieks gevoel. Alle huisjes zijn volledig wit en hebben mooie balkonnetjes. Gisteren hebben we een tour gehad in casa de libertad die eindelijk een duidelijk totaal overzicht gaf over alle revoluties en onafhankelijkheidsoorlogen van zuid Amerika. Bolivia heeft sinds 2010 een nieuwe grondwet waarin het geen republiek meer is maar een land met meerder nationaliteiten waardoor nu alle 36 talen, tradities en helden van de indigineous volken worden geaccepteerd en die horen nu volledig bij de Boliviaanse geschiedenis en het land heeft nu ook twee officiele vlaggen. Het land is verder nog zo corrupt als de pleuris waardoor de huidige president straks na 14 jaar nog vijf jaar kan blijven zitten. Maar de acceptatie van alle volken is een stuk verder dan de meeste westerse landen.
Inmiddels is carnaval begonnen, tot nu toe heeft dat alleen maar tot gevolg dat je elk moment van de dag geraakt kan worden door water ballonnen van kinderen en dat er veel herrie is. Maar hopelijk begint morgen het echte feest met dansen etc. Sucre is niet de plek om carnaval te vieren maar de goede plekken waren buiten onbereikbaar vanwege de blokkades ook al onvolledig volgeboekt.
Zoo dit was me weer een verhaaltje. Hopelijk was het niet te saai en hebben sommige het uit gelezen ;)

Dikke knuffel!