Liften naar het zuiden

Okee, normaal gesproken schrijf ik maar om de twee weken, maar het is nu zo briljant hier en ik ga nu voor anderhalve week weg dus dan zou ik drie weken in een verhaal moeten proppen. WAT NOOIT GAAT LUKKEN.
Dus ik verveel jullie gewoon weer met een verhaaltje.

De laatste keer dat ik schreef stond ik aan het begin van het tot nu toe leukste gedeelte van mijn trip. Ik schreef op dinsdag, en die avond ging ik na mijn laatste gezonde groente maal voorlopig, met mijn hostelgastvrouw en een vriend van haar naar de Beatles film die gratis in Puerto Montt werd uitgezonden. Hilarisch, ik wist niet eens dat de Beatles films hadden gemaakt. Daarna nog wat drankjes en toen gauw naar bed want ik wou vroeg beginnen woensdag ochtend.
Dat lukte overigens niet helemaal, aangezien de vriend van de gastvrouw uit Engeland kwam en mijn thee kopje maar bleef bijschenken terwijl hij enthousiast vroeg naar mijn plannen in het zuiden. Om half elf liep ik dan eindelijk met mijn mega rugzak die nu eten voor zes dagen bevatte naast alle crap´die ik altijd meesleur het hostel uit. Ik kon de tas niet optillen tenzij hij eerst op een stoel stond. Ik nam een bus om naar het begin van de carretera austral te gaan. Daar werd ik al gauw opgepikt door een andere bus die een paar km in de goede richting ging en me gratis mee wou nemen. Eén stap weg van de ultieme lift prestatie namelijk een gratis lift van een taxi die aan het werk is!
Toen ik weer uit de bus was geklommen met mijn tent die overal achter bleef hangen begon het pas echt. Ik was helemaal klaar om mijn geduld te testen toen ik na tien minuten mijn volgende lift kreeg. Vader en zoon die in de buurt van Caleta la Arena woonden. Daar ging mijn eerste ferry, dus daar wou ik heen. 20 km voor Caleta la Arena werd ik in de middle of nowhere bij de ingang van hun tuin langs de weg afgezet. Gelukkig ging er weer een bus en voor 1000 peso (1.30) kon ik mee naar la Arena.
Ik was net uit de bus met al mijn zooi toen ik werd aangesproken door een chauffeur van een mini vrachtwagentje vol fruit. Donde tu vas? Ik had mijn volgende bestemming nog niet eens op karton op kunnen schrijven of ik had al een lift voor na de ferry tot aan de volgende ferry in Hornopirén. Dit ging makkelijker dan ik dacht! Deze vriendelijke man vertelde me over zijn dochters en vrouw en business en ik verstond toch zeker 40 % van wat hij vertelde. Ook gaf hij mij zijn dromenvanger die aan zijn spiegel hing. Zodat ik geen nachtmerries zou hebben tijdens de koude nachten in de tent. OMG zo schattig. Al gauw kwam ik erachter dat Chilenen allemaal zo lief zijn.
De boot in Hornopirén ging pas twee uur later, en zou vijf uur duren. Ik zou om negen uur aankomen en vond het wel mooi daarna. Op de boot deed ik naast een lekker dutje een beetje socializen met de andere lifters en we kregen een lift naar een camping in de buurt. Hoewel er campings op 200 meter van de bootbestemming waren leek het me toch wel aantrekkelijk om niet met mijn rugzak te hoeven lopen dus stapte we met zijn drieen achterin de 4x4 truck van de twee chilenen. Ze brachten ons alleen niet naar een camping dichtbij maar ongeveer anderhalf uur verderop. We zagen het donkerworden in het inmiddels regenwoud dat we door de carretera austral hadden bereikt en onze hongerige maagjes wogen niet op tegen de hilarische ervaring en het feit dat dit me de volgende dag weer anderhalf uur in afstand zou schelen.
Toen we eindelijk bij de camping waren was het alleen wel pikkedonker en bood ik aan dat het stel uit Frankrijk die tijdelijk in Santiago woonden en alleen frans en spaans spraken bij mij in mijn mega tent konden zodat we maar 1 tent hoefden op te zetten ipv 2. In het spaans uitleggen wat ze met mijn tent moesten doen was wel een redelijke uitdaging maar uiteindelijk lag ik in mijn bedje. Wat een vette eerste dag! Ik was nu al veel verder dan ik had gedacht, en op schema met wat ik had gehoopt, want ik ben nou eenmaal altijd een beetje ambiteus.

De volgende ochtend werden we wakker in het woud dat een paar km weg van de Carretera bleek te zijn. Dus wachte ik tot er een auto weg ging zodat ik mee kon naar de grote weg. De eerste waren om tien uur, en dat was dezelfde wagen als de avond daarvoor waar ik weer met Serena en Antonio achterin klom om dit keer de bossen bij daglicht te zien. Ze gingen alleen allemaal wandelen dus ik kon alleen maar mee tot aan de weg. Eenmaal daar moest ik voor het eerst lang wachten. Iedereen die langs kwam ging ook voor de mooie wandeltocht in de buurt, of reed hard door. Ik kwam een heel eind in mijn boek en ondertussen ging ik steeds verder op de weg staan als er een auto aankwam zodat ze wel moesten stoppen. Zo kreeg ik een lift van een Duits stel uit Keulen en kon ik de hele dag met ze meerijden. Na een lichte detour (je zou denken dat je onderweg naar het zuiden waar zo goed als maar 1 weg is niet verkeerd kan rijden.. maar toch wel) kwamen we weer op de goede weg en gingen we via Chaiten naar Puyuhuapi (ofzoiets.. ) daar dropten ze mij bij een camping iets voorbij het dorp en vlak voor het nationale park. Aan een prachtig stuk van de zee en met vrijwel niemand daar. Ik zette mijn tent op en kookte mijn heerlijke maaltje weer op mijn prachtige gaspitje die ik in mijn zak kan stoppen omdat hij zo klein en schattig is. Daarna nam ik een lekkere duik in de zee en een warme douche. Wat een prachtig leven!
Ik ging lekker op tijd naar mijn tent om nog even te lezen, en toen ik helemaal klaar zat in mijn pyama en mijn tas klaar voor de volgende ochtend kwam ik erachter dat mijn ereader (of Mieks ereader eigenlijk) nog in de auto van Anna en Phillip uit keulen lag! KAK. Ik heb ze gelukkig op fb en ze wonen niet verweg dus ik was redelijk overtuigd dat ik hem terug zou krijgen, maar de komende 5 maanden zonder was niet echt een fijn idee. Ik wist dat ze naar het nationale park waren gegaan, maar ik had geen auto. Dus klopte ik aan met weer wat kleren over mijn pyama heen bij de mannen die op de camping wonen. Ze bleken aan de carretera austral te werken en brachten me naar de ingang van het park. Dit bleek al dicht te zijn gegaan om zeven uur, en Anna en Phillip hadden mij om half acht afgezet. Ze konden daar dus niet zijn. De Chilenen brachten me weer terug en zeiden dat ik de volgende ochtend met ze mee kon rijden weer naar de ingang zodat ik kon checken of ze binnen zouden komen. Terug op de camping kreeg ik nog een lekker koud biertje voor dat ik ging slapen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan natuurlijk maar was toch weer positief verrast met de ontzettende schattigheid van de chilenen.
Sochtends stond ik vroeg op om mijn tent weer in te pakken en om half 8 klaar te staan bij de auto van de gasten. Toen bleek dat ze niet alleen gingen maar dat het busje vol zat met acht andere mannen die ook aan de weg gingen werken. De regel van niet met meerder mannen meeliften in een auto was al na lift een overboord en nu zat ik zelfs met zeven mannen in een busje haha. Nog nooit zo veilig gevoeld overigens. Bij de ingang van het park kon het wachten beginnen. Helaas geen Anna en Phillip. Na een uur bedacht ik dat ze misschien toch binnen waren gekomen en liep ik 3 km naar binnen tot de administratie. Daar stonden hun namen niet opgeschreven. Ze waren dus zeker ook niet binnen. Helaas. Om half elf gaf ik het op. Ik moest toch weer gaan liften en aangezien ik wist dat ze vroeg wouden beginnen dacht ik dat ze niet meer zouden komen. Ik heb haar op fb en hoop dat ze snel online gaat zo dat we in Santiago kunnen meeten. Annemarieke als je dit leest, ik zal hem terug krijgen en anders koop ik natuurlijk een nieuwe voor je! ,)
Maar goed ondertussen had ik voor niets drie uur verloren en bovendien geen boek om te lezen als ik langs de weg zat.
Toen kwam de dag van de vele liften. Ik heb die dag zo´n zes liften gekregen en onderweg kwam ik langs coyhaique waar ik voor het laatst kon pinnen en nog even een extra gastankje kon kopen. Na die zes liften was ik een end in de richting van Cerro Castillo. Op een kruising tussen een weg naar argentinie en een weg naar cerro castillo stond ik weer ongeveer tien seconden (dit was het gemiddelde van de tijd tussen de liften die dag) toen twee 4x4 wagens stopte die volledig bepakt waren in de laadbak. Alles was met touwen vastgebonden en er kon onmogelijk nog iets bij dacht ik. Bovendien zaten ze met nog meer spullen en zijn vieren in de auto. Toch stopten ze en begonnen de extra spullen en mijn bagpack achterop te binden met nog meer touwen. Krap gingen ze vervolgens met zijn drieen achterin zitten zodat ik lekker luxe voorin kon. Ze zouden helemaal naar cochrane gaan. WAJOO dat is nog verder dan ik wou gaan want ik wou toch zeker de marbele grotten van puerto rio tranquilo niet overslaan.
Bij Cerro Castillo was de weg afgesloten en die ging pas 2 uur later weer open. Alsof dit de normaalste zaak van de wereld was stapten de mannen uit om een koffietje te drinken. Ik sloot mij aan bij alle andere lifters en fietsers die langs de weg zaten. Buiten dat ik nog drie mensen aan een lift hielp werd mij verteld dat ik als ik helemaal naar het einde van de Carretera ging ik een dure boot moest nemen (dit wist ik al) die maar drie keer in de week ging (dit nog niet) en dat ik twee dagen zou moeten wachten. Dit paste niet in mijn planning, dus als ik de Torres del paine volledig wou lopen moest ik iets anders verzinnen. ik zou dus al bij chile chico de grens naar Argentinie overmoeten.
Eenmaal in Rio Tranquilo zette ik mijn tent weer op, maakte mijn Plato Listo met pasta en ging slapen. De andere lifters waren ook naar de zelfde camping gegaan dus eerst nog gezellig een beetje gekletst.
De volgende dag waren de prachtige marbel grotten. In een schattig bootje ging ik om negen uur met andere toeristen het meer op dat verdacht veel op de griekse zee leek min de witte huisjes op de eilanden en met veeeel kouder water. Maar net zo helder blauw en met prachtige witte bergen aan de overkant.
De hele carretera austral was een verzameling van europese natuur in 1200 km gepropt. De ierse moerassen, de noorse witte toppen, de franse valleien, de engelse groene heuvels, zelfs de droogliggende wadden kwamen langs. Wow. en dat afgewisseld met hevige bossen.
Na de grotten ging ik relaxt terug naar de camping om mijn tent af te breken en weer naar de weg te gaan. Daar stonden gasten al twee uur te wachten maar na 5 minuten hadden we een auto. Zij ookal waren ze voor mij gestopt zouden zij meegaan. Tot ik erachter kwam dat ze helemaal naar El Chalten mijn bestemming in argentinie gingen. De gasten wouden alleen naar het volgende dorp dus lieten ze mij mee gaan en ging een van hen ook mee naar het volgende dorp.
Ik zat in de auto met een oekraiens stel waarvan alleen de vrouw wat engels sprak. Ze waren van plan om een andere grensoversteek te maken waarvan op mijn kaart de weg ontbrak. Licht nerveus besloot ik ze toch te vertrouwen en zo kwamen we bij de schattigste douane ever. aan beide kanten was het gewoon 1 huisje waar soldaten voor een maand werkten en woonden om daarna weer af te wisselen met andere soldaten. Het stel uit Oekraine waren erg blij met mijn spaans (woepwoep) en ik was erg blij met hun lift. We konden niet in een dag helemaal naar el Chalten dus onderweg gingen we op zoek naar een camping langs ruta 40. Argentinie was totaal anders dan de chileense kant. Geen groen alleen maar km lang niets dan woestijn en hevige wind met wat bosjes die die wind konden overleven en een soort lamas en struisvogels.
Het dorpje waar we een camping (iemands achtertuin die daar geld voor vroeg) vonden was buiten een tankstation een hotel en dat huisje letterlijk niets.
De man van 50 floot de hele tijd en was ontzettend creepy. we konden binnen koken met onze gaspitjes en hij stond fluitend naar ons te staren. Steeds als de Oekrainiers weg liepen om iets uit de auto te halen kwam hij een stuk dichterbij staan en probeerde een gesprek aan te knopen. Een andere auto kwam binnenrijden en dit bleek een NL gezinnetje te zijn met een lief babytje. Of zeg maar gerust Baby, ze noemen hem Prins pils. En hij heet Wessel wat ik dan weer erg gepast vond. Wes als je dit leest, hij lijkt nu al!
Inmiddels had de enge man al gevraagd of ik een vriendje had, verteld dat hij van me hield en moest ik hem wegduwen. Gelukkig begreep hij die hind hoewel hij bleef staren de rest van de avond. De borrel werd verplaatst naar het busje van het stel die aan de oude gracht wonen en het was heerlijk om weer eens Nederlands te praten en mensen te spreken die weten hoe mooi Utrecht is. Ze beloofden zonder oordoppen te slapen zodat ze hem konden aanrijden als hij mijn tent inkwam wat volgens mij meer een geruststelling voor hen was dan voor mij maar wel erg lief.
De volgende dag was ik stiekem toch wel erg blij dat we weer in de auto te zitten en de creepy man te verlaten. We reden gauw door en om 4 uur reden we el Chalten in. Na een uur zoeken naar een betaalbare camping zette ik mijn tent op. De camping was vol met professionele en semi profesionele klimmers! Super leuk. De volgende dag kon ik eindelijk weer lekker wandelen en ging ik naar het basecamp van mount fitz roy. Prachtig uitzicht en een flinke klim met mooie meren en gletsjers en grappige camp plaatsen. De volgende dag was het na twee nachten in het gezellige el chalten (WEL MEGA DUUR) weer tijd om door te liften. Ik liep naar de weg net buiten het dorp die helemaal vol stond met mensen onderweg naar el calafate. De autos reden alleen echt keihard door. Sue, een amerikaanse van dertig, vergezelde mij. We zagen dat ze allemaal doorreden naar het tankstation omdat er stakingen zijn in het zuiden en je hier alleen nog maar op bepaalde tijden kon tanken. Dus liepen we naar de auto rij en begon ik van voor naar achter te vragen waar ze heen gingen en halverwege de rij was het raak en hadden we een lift naar El Calafate. Inmiddels vragen mensen steeds vaker waar ik spaans heb geleerd :) het is deels wss zuidelijke beleefdheid maar het gaat iig een stuk beter en ik kan redelijke gesprekken hebben met de mensen in de autos. In El calafate werden we bij de splitsing naar het vliegveld afgezet en namen we een taxi naar het centrum. Het was tijd voor een hostel en een echt bed.
Ik was helemaal gebroken van de heftige wind en te weinig eten en ik ging lekker flink steak koken en groente eten. Helaas was er vervolgens geen groente te vinden in de supermarkt. Dan maar een grote pompoen die uiteindelijk super lekker was.
Sochtends kwam de uitdaging om snel naar de grote gletsjer te liften aangezien de bus duurder was dan de bus van el chalten naar el calafate zou zijn geweest. En daar na een uur weer weg te gaan om diezelfde dag nog naar Puerto Natales te liften in Chili.
Na een beetje doelloos rondlopen omdat ik steeds andere informatie kreeg over welke weg ik moest hebben om naar de gletsjer te liften, vond ik het en kreeg ik na een half uur wachten een lift van een vader en zoon uit Ushuaya. De zoon ging een trek over de gletsjer doen en vader zou de hele dag chillen en wachten op zijn zoon.
Bij de gletsjer liep ik naar beneden en was ik WEER overwhelmed bij de pracht en praal van Patagonie. De gletsjer die tot het water komt en mega hoog is en prachtige punten en spleten heeft is een deel van de patagonische ijsvlakte. De derde grootste ijsvlakte van de wereld na antarctica en groenland. Toen ik om elf uur terug begon te lopen naar de weg kwam ik de vader tegen die mij een lift hier naartoe had gegeven. Hij boodt ongelooflijk maar waar, aan om me terug naar el calafate te rijden (1.5 uur) en daarna terug te komen voor zijn zoon, want hij had toch niets te doen. En zo werd het toch nog mogelijk om Puerto Natales te bereiken.
Gauw haalde ik mijn rugzak op uit het hostel en liep weer naar de grote weg. Hoewel ik daar toch ook weer een uur moest wachten en zoals altijd iedereen het begon op te geven omdat het te laat was en er geen toeristen meer zouden gaan, kreeg ik een lift van een chileense buschaufeur die geen mensen mee terug mocht nemen naar Puerto Natales. Maar als we (onderweg pikten we nog twee israelische meiden op) voor de grenswacht uitstapten, over de grens liepen en pas weer instapten waar ze het niet konden zien was er geen probleem.
Awesome! er was namelijk geen bus meer tot morgenochtend en ik had geen zin om weer een dure hostelnacht te betalen en dan ook nog een bus te moeten nemen.
Ook hier in Puerto Natales is het niet goedkoop. Vannacht heb ik mijn tent opgezet en gezellig geborreld met de chilenen en israeliers hier.
Vandaag heb ik alles geregeld voor de grote trektocht. Voedsel gekocht, slaapzak gehuurd die wat warmer is dan die ik heb anders zou ik namelijk doodvriezen, en informatie verzameld. En dit keer wel een groentemaal gemaakt want ook de komende 8 dagen zal het schaars zijn.
Het schrijven van dit blog duurt ongeveer al twee uur omdat iedereen hier zo gezellig is, dus ik ga nu gauw slapen in mijn heerlijke bedje zodat ik morgen ochtend fit aan de Torres del Paine trektocht begin!

Foto's komen dus later bij de volgende update!

Ik heb dit verhaal overigens een beetje gehaast geschreven dus ik weet niet of het al over is gekomen, maar dit was verreweg de beste anderhalve week tot nu toe. Patagonie is zoo mooi dat ik aan 3 extra weken nog steeds niet genoeg had gehad. Ik ga dus zeker nog eens terug komen als ik geld heb om een waggie te huren om dan alle nationaal parken af te gaan en lekker drie maanden alleen maar in Patagonie te zijn.